ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε γνώρισα στα 15 μου.Εσύ ένα χρόνο μεγαλύτερος μου.Ανώριμη τότε, κολακεύτηκα που με πρόσεξες.Μέσα σε δύο μήνες-για την ακρίβεια 2 μήνες 11 μέρες και 3 ώρες-,όσο κράτησε και η σύντομη σχέση μας,πρόλαβα δέθηκα.Ζούσα με τα λόγια σου,με τα"σε λατρεύω", τα"μου λείπεις".Χωρίς να ξέρω σε ερωτεύτηκα.Αφέθηκα σε σένα πιστεύοντας ότι όλα ήταν αλήθεια.Πίστεψα κάθε σου λέξη..από αφέλεια?Εθελοτυφλούσα?Δεν κατάλαβα ποτέ και δεν με ένοιαξε να καταλάβω.Θυμάμαι κάθε λεπτό της σχέσης μας, κάθε σου λέξη, κάθε σου χαμόγελο.Εδώ και 5 χρόνια είτε εγώ είτε εσύ-έχω την εντύπωση πως κυρίως εγώ-βρίσκουμε τρόπο να μπούμε ο ένας στη ζωή του άλλου χωρίς ωστόσο να θέλουμε κάτι.Απλά να υπάρχουμε ο ένας στη ζωή του άλλου.Όλα αυτά τα χρόνια πίστευα κάθε σου λέξη.Δεν σε αμφισβήτησα ούτε στιγμή.Ακόμη και άλλες σχέσεις όταν είχες πίστευα τα "σ'αγαπώ" σου.Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι με κρατούσε δίπλα σου.Ίσως ο έρωτας και η τόση μεγάλη αγάπη που αισθάνθηκα για σένα.Εδώ και 5 χρόνια λοιπόν ορκιζόμενη στην αγάπη μας και πιστεύοντας πως όταν έρθει η ώρα θα είμαστε ξανά μαζί, ήρθε η στιγμή που άδειασα από κάθε ωραίο συναίσθημα που είχα για σένα.Εξαιτίας σου...Με ένα σου ψέμα έμεινα κενή.Δεν τόλμησα να ρωτήσω γιατί.Ήξερα.Δεν ήταν 5 χρόνια αγάπης, αλλά κοροιδείας.Κι εγώ σε όλο αυτό απλά η μικρή που κάποτε σε ερωτεύτηκε.Πλέον όμως μεγάλωσα και τώρα ξέρω. Δεν υπάρχει κάτι να λύσουμε.Γι'αυτό μην μου το ζητάς.Δεν είναι παρεξήγηση. Είναι η αλήθεια που άργησα να καταλάβω.Μην υποκρίνεσαι άλλο.Δεν σε πιστεύω πια. Με πλήγωσες πολύ. Δεν ξέρω αν θα σε ξεχάσω ποτέ, αν θα μπορέσω να σε αντικρύσω ξανά με χαμόγελο...Ξέρω όμως ότι με τον καιρό θα περάσει...όσο μπορεί...κι ας αφήσει κουσούρια.Ήρθε ο καιρός να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό.Και ξεκινάω με αυτό...Αντίο λοιπόν.Δεν ξέρω αν μπορώ να σου ευχηθώ να περνάς καλά, αλλά μπορώ να σου ευχηθώ αυτό"Ζήσε όπως θες".Αντιο!Αυστηρά!Στον "τέλειο" που κάποτε πίστευα ότι ήσουν*