ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε φορά που έλεγε «έλα να μιλήσουμε», απαντούσα ότι δεν προλαβαίνω, γιατί μέσα μου φοβόμουν πως πάλι θα ξεκινούσε μια «συζήτηση» όπου εγώ θάπρεπε κυρίως ν ακούω και πιθανόν ν απαντάω, σε όσα μόνο εκέινη ήθελε να πει. Μια συζήτηση σαν τις δεκάδες που παλιότερα είχαν γίνει, που πάντα κατέληγαν σε καυγάδες και μου άφηναν ταραχή για ώρες....Όμως, τώρα πια ήταν 93 χρονών. Καταλάβαινε ότι δεν μπορούσε να ζήσει πολύ ακόμη..την έβλεπα και γω να «φεύγει», μέσα απ την φυσιολογική φθορά της ηλικίας...Και τώρα, μετανιώνω...Που δεν έδειξα περισσότερη υπομονή, νά καθίσω μαζί της να μου πει ό,τι αισθανόταν πως ήθελε να πει. Νομίζω πως στάθηκα πολύ φοβισμένη και δειλή και ήθελα, ήθελα τόσο πολύ να μου μιλήσει για όσα ποτέ δεν μου είχε πει, για όσα είχε ζήσει, ήθελα να με κάνουν τα λόγια της να πιστέψω ότι είχα μια μαμά που μ αγαπούσε και με αποδεχόταν...Νομίζω πως θα προτιμούσα να της είχα δώσει την ευκαιρία, ακόμη κι αν δεν μου έλεγε τελικά τίποτα απ αυτά που ήθελα να ακούσω, παρά τα ίδια τα χιλιοειπωμένα στο παρελθόν. «Έφυγε» και ό,τι ήθελε να πει,δεν θα το μάθω ποτέ, το πήρε μαζί της....