ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι μόλις 14,5 χρονών και νιώθω σαν μεγάλη γυναίκα. Από όταν χώρισαν οι γονείς μου και μετά έβλεπα την ζωή μου να αλλάζει ριζικά. Άλλαξα τρόπο σκέψης, έγινε τόσο ώριμη που έφτασα σε σημείο να κάνω παρέα με άτομα 20+. Έγινα πολύ πιο συνεσταλμένη και κατάλαβα πως η ζωή μας επιφυλάσσει πολλά. Τόσα πολλά που κανείς δεν πιστεύει...μέχρι να τα βιώσει. Πόσα πολλά μπορεί να βιώσει ένα κοριτσάκι 14 χρονών; Κι όμως...άσχημες στιγμές. Δεν ένιωσα πατρική αγάπη. Έχασα ότι πολυτιμότερο είχα. Την οικογένεια μου. Πλέον δεν μπορώ να την αποκαλέσω έτσι. Οι όμορφες στιγμές ξεχάστηκαν μπροστά σε τόσο άσχημες που βίωσα. Νιώθω μόνη μες το πλήθος. Πονάω πολύ. Η οικογένεια μου έγινε φωτογραφίες που όταν βλέπω τις φάτσες των γονιών μου τόσο χαρούμενες απορώ που πήγε τόση αγάπη που είχαν; Γιατί την άφησαν να χαθεί έτσι; Γιατί; Η ζωή μου αμέτρητα γιατί γεμάτα πόνο. Λίγοι άνθρωποι είναι δίπλα μου, να με ακούν όταν νιώθω πως έχω να πω τόσα πολλά που θα σκάσω. Θέλω να κάνω την ζωή μου μυθιστόρημα που θα την διαβάζουν παιδιά στην ηλικία μου, που έχουν όση αγάπη θέλουν και ακόμα παραπάνω και αυτό δεν τους αρκεί...Δεν θέλω να πονάει ο κόσμος, θέλω να εκτιμάει την αγάπη, την οικογένεια και όλους τους ανθρώπους που είναι δίπλα τους, πριν αυτά γίνουν αναμνήσεις και φωτογραφίες. Τέλος θέλω να αφήσω την ζωή μου στην Ελλάδα, να περάσω στην σχολή που θέλω και να φύγω στο εξωτερικό. Να γνωρίσω άλλους ανθρώπους.Κάτι που μου έμαθαν οι γονείς μου από τόσο δα ήταν: Να μην βάλω στόχο στην ζωή μου να αποκτήσω πολλά αγόρια και να κάνω πολλές σχέσεις, αλλά να κάνω πολλά ταξίδια, να γυρίσω όλο τον κόσμο και να πεθάνω ευτυχισμένη. Έχοντας λίγους ανθρώπους δίπλα μου και καλούς. Να ζήσω με αξιοπρέπεια και με αξίες μου έμαθαν...Τους ευχαριστώ για αυτά και λυπάμαι πολύ που στο τέλος ξέχασαν τις πιο σημαντικές αξίες.. Την αγάπη και την οικογένεια....Γιώτα.