ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ακούμε αδιάλειπτα ότι οι νέοι θα αντιμετωπίσουν την κρίση.Όμως κανείς,δεν προτίθεται να βοηθήσει τους νέους να διαχειριστούν ένα κρυφό πρόβλημα,την κρίση των γονιών τους.Πλέον οι εργαζόμενοι σε μία οικογένεια αποτελούν νοσηρή μειονότητα.Οι γονείς,άτομα με θέληση και πάθος για ζωή την αλλοτινή εποχή των παχέων αγελάδων,μετατράπηκαν σταδιακά σε φοβισμένα,τρομοκρατημένα όντα που απλώς μεμψιμοιρούν για όλα τα μικροέξοδα στα οποία υποκύπτεις(από την κάρτα μετακίνησης στα ΜΜΜ έως και την τυρόπιτα που θα αγοράσεις''γιατί δεν πήρες κάτι από το σπίτι;''είναι μία διαρκής απορία τους)Πώς να βοηθήσει κάποιος άτομα τα οποία λόγω του πανικού τους τελματώνονται διαρκώς σε λαθεμένες επαγγελματικές επιλογές;Πώς να εμπιστευθεί κάποιος νέος τα προβλήματα του σε γονείς οι οποίοι υπό το διαρκές κράτος του φόβου αναθεωρούν προς τα χείρω τις απόψεις τους;Πώς να μην υπάρξουν συγκρούσεις όταν θέλεις να κυνηγήσεις τα όνειρα που τόσα χρόνια σε βοηθούσαν να τα καλλιεργήσεις ενώ πλέον θεωρούν εσφαλμένη την επιθυμία σου να μην ασχοληθείς με την όποια οικογενειακή επιχείρηση;Η σταδιακή κλιμάκωση του ψυχολογικού άχθους οδηγεί είτε σε μελλοντικά δυστυχισμένα όντα αφού συμβιβάζονται και προσπαθούν να βοηθήσουν τους αλλόφρονες γονείς ή σε μία μέση κατάσταση όπου η επικοινωνία προοδευτικά εξαλείφεται ή σε έντονες ρήξεις.Εάν η κρίση,μας ωθεί να γίνουμε δημιουργικοί και να κατανοήσουμε εις βάθος τους εαυτούς μας τότε πόσοι γονείς έχουν το κουράγιο να συνεχίσουν να μάχονται εμπνέοντας και τα παιδιά τους ταυτόχρονα;Ποια καταπιεσμένη μητέρα λ.χ. θα επέλεγε το διαζύγιο και την επανάκτηση της ζωής της από την παραμονή σε ένα δυσλειτουργικό γάμο λόγω της οικονομικής εξασφάλισης;Μήπως η μεγαλύτερη κρίση είμαστε εμείς οι ίδιοι εν τέλει;Η ελπίδα ότι θα πρυτανεύσει η λογική της ψυχραιμίας θα πεθάνει τελευταία..