ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω παρατηρήσει οτι τον τελευταίο καιρό οταν προσπαθω να βοηθήσω κάποιον δίνοντας του μια συμβουλή χωρος να μου την ζητήσει με κοιτάει καπως παράξενα, λες και τον μείωσα ενω ηθελα να μην μειωσει τον εαυτό του με αυτα που έκανε πριν.Για παράδειγμα/τα:Στο σχολείο παιρνω το τετράδιο του συμμαθητή μου να δω κατι. Στην πορεία βλέπω ενα τραγικό λαθος. Του λεω 'ρε συ αυτο θα στο παρουν λαθος στις εξετάσεις'πχ 'δεν θυμάσαι που μας ειπαν οτι....' και με κοιτάει με ένα ύφος λες και γυρισα τσόντα με την αδερφή του.Στην προπόνηση βλεπω ενα παιδί να κανει λάθος τις ασκήσεις του σε βαθμό που πραγματικά μπορεί να τραυματιστεί σοβαρα.Με τον καλύτερο τρόπο που μπορώ του εξηγώ και του δείχνω την σωστή άσκηση κατανοώντας οτι καποιοι νοιώθουν άσχημα οταν τους διορθώνεις στην γυμναστική....Παλι ομως αυτο το υφος το σκοτεινό.Ενας φίλος έχει πρόβλημα με την κοπέλα του. Μας εξηγεί και φαίνεται οτι κανει λαθος αυτός. Του το λεω και του προτείνω να αλλάξει στάση γιατι θα φύγει η γκόμενα. ΠΑΛΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΒΛΕΜΜΑ!Δηλαδη δεν μπορω απο καθαρή καλοσύνη να βοηθήσω κάποιον χωρίς να το ζητήσει. ΤΟΣΟΣ ΕΓΩΙΣΜΌΣ; ΤΟΣΕΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ;Καταλαβαίνω οτι ο κόσμος με το δασκαλίστικο ύφος λογω κόμπλεξ είναι πολύς. Αλλα φαίνεται ρε πουστη μου οταν ο αλλος σου κανει 'παρατήρηση' επειδή θελει να φανεί ανώτερος και οταν το κανει επειδή σε νοιάζεται.