ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γυρνοβολαω άσκοπα μέσα στο άδειο σπίτι. Το μυαλό μου γεμάτο με σκέψεις και προβληματισμούς: γιατι να σπουδάζω στο εξωτερικό; Γιατι να μην έχω αγόρι; Γιατι να μην μπορω να ασχοληθώ με τα πράγματα που πραγματικά θέλω; Γιατι αφήνω τους γονείς και την κοινωνία να με καταπιέζουν; Γιατι γυρνάνε πάντα το άλλο μάγουλο; Γιατι πάντα βοηθώ τους άλλους και καταλαβαίνω τις ανάγκες του αλλα εκείνοι τις δικές μου όχι; Γιατι είμαι τόσο διαφορετική απ τ αλλα κορίτσια; Γιατι... Γιατι... Γιατι... Παρατηρώ τις σταλες του νερού που αργά αργά στεγνωνουν στα φρεσκοπλυμενα ποτήρια. Πως έφτασα εδώ; Η καρδιά μου πλημμυρίζει απο συναισθήματα και νιώθω καυτά τα σιωπηλά μου δάκρυα να κυλούν στο προσωπό μου... Αλμυρά σαν τη θάλασσα. Αχ, η θάλασσα. Πόσο μου λείπει... Με το ασημένιο μονοπάτι που της χαρίζει κάθε βράδυ η Σελήνη... Με τον παφλασμό της που σε ησυχάσει και τα χιλιάδες πρόσωπα που αλλάζει... Με βήματα βαριά επιστρέφω στο δωμάτιο μου, στην πραγματικότητα. Πόσες ώρες ατέλειωτες έχω περάσει μέσα σ αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Πόσα μυστικά ξέρουν άραγε; Η γλυκοπικρη μελαγχολία με κατακλύζει και αφηνομαι στο σιγανο νανουρισμά της. Αύριο θα είναι μια καινουρια μέρα...