ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αλλά έχω κολλήσει τόσο με τον κόσμο της επικοινωνίας μέσω internet που ενώ διαφωνώ με αυτό και βλέπω την έξοδο, κάνω πως δεν την είδα. Ξέρω ότι μπορώ να κάνω κι αλλιώς γιατί δεν είμαι καθόλου ακοινώνητη. Όμως το θέμα μου είναι ότι είμαι εγκεφαλικός τύπος κι έτσι καταλήγω να μ' ενδιαφέρουν πολύ περισσότερο αυτά που λέτε εσείς εδώ μέσα ή κάποιος άγνωστος σε chat, γιατί λόγω του ότι έχουμε την προστασία της ανωνυμίας λέμε αυτό που πραγματικά σκεφτόμαστε. Και ξέρω πως μπορώ να βγω να πιώ ένα καφέ με άτομα της ηλικίας μου, με κοινά ενδιαφέροντα και όλα τα σχετικά και να μιλάω με τις ώρες. Τι θα λέω όμως;; Που είσαι, τι κάνεις, πως περνάς; Ε, βαριέμαι. Δε γίνεται ρε παιδιά να ανοίγουμε τις ψυχές μας ο ένας στον άλλο τόσο εύκολα από κοντά όπως και στα ανώνυμα; Τι σκατά φοβόμαστε; Και καμιά φορά που στην ερώτηση "τι κάνεις;" έχω απαντήσει αυτό που πραγματικά σκέφτομαι, ο άλλος θα με κοιτάξει περίεργα γιατί το αυτί έχει συνηθίσει τόσο στο "καλά, εσύ" που οτιδήποτε άλλο τον φέρνει σε αμηχανία. Και μετά σου 'ρχεται εδώ στις εξομολογήσεις και λέει τους προβληματισμούς του σε μια οθόνη με άγνωστους παραλήπτες και άντε μερικά σχόλια και νιώθει κομπλέ με αυτό. Γιατί φοβόμαστε πια τόσο πολύ να χαλάσει αυτή η ωραία εικόνα μας εκεί έξω και δε μπορούμε να μιλήσουμε λιγάκι ειλικρινά; Άμα συνεχίσω να βρίσκω τέτοιους τοίχους έξω, πέρα από τα γκομενικά που είναι τα μόνα που θα κάτσει κάποιος να συζητήσει άνετα μαζί σου, με βλέπω για πολύ καιρό ακόμη κολημμένη στο νετ. Όχι τίποτα άλλο, θα πάθουν και τα μάτια μου..