3.9.2013 | 20:34
?
Οταν ο αλλος σου λεει πως εισαι ο ανθρωπος του, φυσιολογικα αν τον θελεις κι εσυ, πρεπει να χαρεις. Και χαρηκα, γιατι οντως τον θελω κι εγω. Ομως εχω αρχισει και συνειδητοποιω οτι ισως να το πιστευει αυτο επειδη ειμαι η μονη οπως φαινεται που εχει ανεχτει τον δυσκολο χαρακτηρα του. Δεν ειναι τοσο εγωιστικο οσο ακουγεται! Εχει πολυ δυσκολο χαρακτηρα και οταν υπαρχουν τσακωμοι θυμωνει τοσο που απορω γιατι ειμαι μαζι του, εγω που δεν αντεχω τις φωνες. Εχοντας τοσες σχεσεις στο παρελθον του, μιας κ εχουμε κ οι 2 μια ηλικια που εχουμε εμπειριες πλεον στη ζωη μας απο σχεσεις με αλλους ανθρωπους, το να μου λεει αυτο το τοσο ομορφο πραγμα, εμενα μου εφερε αμεσως στο μυαλο αυτο που εγραψα παραπανω. Οτι καμια αλλη δεν αντεξε τον χαρακτηρα του και γι αυτο εχει δεθει τοσο μαζι μου. Ειναι κακια να το σκεφτομαι αυτο για εναν ανθρωπο που αγαπαω και ειμαι ερωτευμενη μαζι του? Κι αν ισχυει αυτο που σκεφτομαι δεν ειναι ασχημο για μενα?
