ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε κάποιους το παρελθόν χτυπάει την πόρτα...Σε 'μένα το παρελθόν χτυπάει τα μούτρα...Η διαφορά είναι πως όταν χτυπάει την πόρτα, ακόμα κι αν δεν το περίμενες, μπορείς να το αντιμετωπίσεις... Αισθάνεσαι μια νοσταλγία, ένα χαμόγελο πικραμένο θα σκάσει στα χείλη σου...Εάν είναι κάτι έντονο ίσως ένα δάκρυ να τρέξει...Μα όταν σου χτυπάει τα μούτρα δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις...Δεν είναι απλά νοσταλγία, είναι πόνος...Δεν μπορείς όμως να κάνεις κάτι διότι οι συνθήκες τα 'φέραν έτσι ώστε να το 'χεις συνέχεια μπροστά σου...Και φυσικά, όλα τα συναισθήματα επιστρέφουν...Αυτό το κουτί που είχες σφραγίσει και το είχες βάλει σε θησαυροφυλάκιο το οποίο βρισκόταν σε καλά ασφαλισμένο δωμάτιο ανοίγει λες και είναι από χαρτί...Όλες σου οι αναμνήσεις, όλα όσα ήθελες να αφήσεις εκεί μέσα όσο πιο καλά κλειδωμένα γίνεται, βρίσκονται στα χέρια κάποιας η οποία με μία της κίνηση, μία της κουβέντα, ένα της βλέμμα, τα αφήνει όλα να ξεχυθούν...Το μόνο που απομένει είναι μια μικρή ελπίδα...Μια μικρή ελπίδα πως δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο...Ωχ...Ήδη αυτό το μικρό ξωτικό προσπαθεί να βγει...Δεν με νοιάζει σου λέω να μάθω τι κάνει...Ωχ...Αυτό το μικρό ξωτικό έχει πάρει θάρρος...Το είχα αφήσει καιρό κλειδωμένο και θέλει να δει το φως...Φύγε σου λέω, κάτσε στο κουτί σου...Ωχ...Τι θα κάνω; Κάθε μέρα είναι και πιο δύσκολο να το κλειδώσω, έχει ζωηρέψει...Κάτσε ήσυχο... Είδες πως την τελευταία φορά δεν σου βγήκε σε καλό...Ωχ...Πολύ φοβάμαι πως θα τα καταφέρει τελικά...Παράτα με ήσυχο σου λέω, την πονάς...Ουφ...Ηρέμησε και σήμερα...(?) Μα ακόμα είναι μόνο η αρχή!Πρέπει να του βρω καινούριο κουτί με αναμνήσεις και συναισθήματα, γιατί τα παλιά πονάνε...