12.9.2013 | 23:59
Να τώρα...
Κάθομαι απλώς και ακούω μουσική. Και κάθε τραγούδι, ξυπνά και μια μνήμη. Μια ανάμνηση γεγονότος υπαρκτού ή κατασκευασμένου στη φαντασία μου. Μάλλον γιατί κάθε τραγούδι μιλάει σ' ένα συναίσθημα. Αλλά και τα συναίσθηματα τα ίδια έχουν τη δική τους μουσική, που άλλοτε σε γαργαλά, άλλοτε σε τσιμπάει, άλλοτε σε κατακρεουργεί μέχρι να χυθούν τα σωθικά σου στο πάτωμα. Τελικά, απ' όπου και να το πιάσεις, από μέσα ή απ' έξω, η ζωή έχει σάουντρακ. Δεν είναι καμιά εξομολόγηση. Μια σκέψη μόνο έκανα. Κι είπα να τη μοιραστώ...
