ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σαν οικογένεια ποτέ δεν είχαμε ΛΕΦΤΑ. Απλοί, ο πατέρας με πλούσιο ιστορικό (άκυρων και αστείων) επαγγελμάτων. Η μητέρα 25 χρόνια δουλεύει και δεν θα πάρει ποτέ σύνταξη. Είχαμε πάντα την αγάπη να μας κρατάει χαρούμενους και τα βγάζαμε πέρα μια χαρά, χωρίς πολυτέλειες.Εγώ πια βοηθώ, τολμώ να πω συντηρώ το σπίτι. Δανείζω στους γονείς μου λεφτά χωρίς να τολμήσω να κάνω δεύτερη σκέψη. Είμαι 23 χρονών και ναι, δουλεύω με "μαύρα" χρήματα και τα δίνω όλα σε αυτούς. Φέτος είναι δύσκολη χρονιά και ο πατέρας μου είναι άνεργος και ταυτόχρονα δεν έχει την όρεξη να ψάξει για δουλειά... τον έχουν καταβάλλει όλα αυτά. Έχουμε κάνει ρύθμιση στη εφορία να πληρώνουμε για 100 μήνες... δεν ήξερα καν πως γίνεται αυτό. Τι είναι 100 μήνες? Ποτέ δεν ήμουν καλή στα μαθηματικά. Η αδερφή μου έφυγε (στη ξενιτιά λέμε μεταξύ μας για να γελάμε και να φαινόμαστε δραματικοί)... μα τα πράγματα είναι δραματικά.Αυτή είναι η πατρίδα μου, με τον λιγότερο εθνικιστικό τρόπο το εννοώ. Εδώ γεννήθηκα και εδώ θέλω να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Μα πως όμως? Προσπαθούμε να είμαστε θετικοί αλλά βλέπω πως η μητέρα μου αρχίζει να φοβάται. Τι να πει κανείς στους γονείς του? Μου φαίνεται πως εγώ είμαι ήρεμη μπροστά τους για να τους δίνω κουράγιο ενώ μέσα μου τρέμω και πονάω.Τσαντίζομαι γιατί αυτός ο τόπος ήταν κάποτε η ελπίδα, του παππού μου που ήρθε από τη Σμύρνη, μωρό ακόμα. Και τώρα όλοι φεύγουνε. Φεύγουν οι παιδικοί μου φίλοι, η αδερφή μου, τα όνειρα μου. Μια απλή κοπέλα είμαι, δεν ζητάω πολλά, απλά να είμαστε οκ. Λένε πως τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία... αλλά κοίτα πως γίναμε τώρα χωρίς αυτά. Δεν θέλω πολλά, το ξέρω πως είναι τόσο ουτοπικά αυτά που γράφω μα δεν είναι δίκαιο. Εμείς (και εσύ και όλοι μας) δεν αξίζουμε αυτή τη ζωή. Εγώ ποτέ δεν έκλεψα κανέναν και ποτέ δεν έζησα πάνω από αυτά που άντεχε η τσέπη μου.Θέλω μόνο να είμαστε χαρούμενοι. Σήμερα που τρώγαμε στο τραπέζι, κοίταξα την μάνα μου απέναντι και της είπα πως θα τα καταφέρουμε, μια χαρά θα πάνε όλα. Δεν ξέρω αν το εννοούσα. Είναι τραγικό να ζεις στην αβεβαιότητα μα προσπαθώ κάπου να βρω ψίγματα χαράς. Η αδερφή μου σώθηκε και ζήτημα είναι αν θα ξαναγυρίσει. Μου λείπει τρομερά μα ξέρω πως είναι για το καλό της. Εγώ δεν θα φύγω, δεν αντέχω στη σκέψη να αφήσω τους γονείς μου έτσι, και όχι επειδή νιώθω ότι τους το χρωστάω μα επειδή είμαστε οικογένεια, αληθινή οικογένεια. Ποτέ δεν μου άρεσε η ελληνική μουσική αλλά με αυτόν τον στίχο (και το τραγούδι ολόκληρο) ταυτίζομαι."Σ'αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε τρώνε βρώμικο ψωμί"