ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα ήθελα να είμαι ελέφαντας. Από αυτούς με τη μεγάλη μνήμη. Τότε δε θα ξεχνούσα σιγά σιγά το πρόσωπό σου, το χαμόγελό σου όταν δεν ήθελες να γελάσεις αλλά δεν μπορούσες να κρατηθείς, τα χέρια σου που είχαν περίεργο τετράγωνο σχήμα, τον τρόπο που ακουμπούσες στα κάγκελα για να καπνίσεις, την αίσθηση όταν με αγκάλιαζες. Θα θυμόμουν κάθε λέξη που είχες πει, όλες τις συζητήσεις μας, τις αμήχανες, τις γελοίες, τις θυμωμένες, αυτές που δεν έβγαζαν νόημα από την έλλειψη ύπνου και κατέληγαν σε νευρικό γέλιο. Τυφλός ελέφαντας γιατί τώρα το μόνο που βλέπω όταν μπαίνω στο μπάνιο είναι η οδοντόβουρτσά σου που ξέχασες εδώ, στην κουζίνα η κούπα που έπινες καφέ, στην κρεβατοκάμαρα τα κόμιξ που διάβαζες και ξεχνάω τι μπήκα να κάνω στο δωμάτιο. Τυφλό υβρίδιο ελέφαντα με σκύλο γιατί η μυρωδιά σου έχει σχεδόν χαθεί από παντού. Η μυρωδιά σου θα μου λείψει περισσότερο απ'όλα. Όχι τυφλός ελέφαντας ούτε σκύλος λοιπόν. Θα ήθελα να είμαι ο Γκρενούιγ, εκείνος ο δολοφόνος από το άρωμα που θυμόταν όλες τις μυρωδιές. Κι αν όλα αυτά ακούγονται παράλογα δεν πειράζει, θα μου αρκούσε να είμαι ο περιπτεράς της γειτονιάς σου, να μου χαμογελάς και να μου λες καλημέρα. Ή ένα από τα παιδάκια που τους κάνεις μάθημα. Σε ξεχνάω πολύ πιο γρήγορα απ'όσο θα ήθελα, η εικόνα σου αποσυντίθεται και δεν μπορώ να σε κρατήσω γράφοντας παραληρηματικά κείμενα στις εξομολογήσεις. Αν ήμουν ελέφαντας δε θα με ένοιαζαν όλα αυτά, μια λίμνη θα ήθελα μόνο να δροσίζομαι και φαγητό και δε θα σε είχα γνωρίσει ποτέ. Μακάρι να ήμουν ελέφαντας.