ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ψυχολογία μου καταρρέει. Μου είπαν οι γονείς μου πως σκέφτονται να τα μαζέψουμε να φύγουμε, βλέπεις η μάνα μου δεν είναι Ελληνίδα και έχουμε την ευκαιρία να πάμε κάπου αλλού αν πουλήσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε.Μπα. Πείτε με χαζή, πραγματικά ηλίθια μα δε μπορώ να φύγω. Δεν μπορώ, σωματικά, ψυχολογικά. Όλο μου το είναι σπαράζει αυτή τη στιγμή, με το ζόρι βλέπω το πληκτρολόγιο να γράψω. Ναι, είναι μπουρδέλο αυτός ο τόπος, ναι, εκεί που θα πάω είναι πραγματικά ανεπτυγμένα όλα.Όμως εδώ είναι το σπίτι μου. Ακόμα και αν δεν ταίριαξα ποτέ σαν νοοτροπία εδώ, εδώ γεννήθηκα και εδώ ζω τα τελευταία 22 χρόνια της ζωής μου. Η Αθήνα είναι δική μου. Με φόντο την Ακρόπολη έπινα και γέλαγα, πόσοι μπορούν να το κάνουν αυτό? Στο πάρκο απέναντι μεγάλωσα πάνω στα δέντρα, στο σπίτι μου έμαθα να φτιάχνω φωλιές πουλιών και να μαζεύω λεμόνια. Εδώ γνώρισα μερικές από τις πιο δυνατές φιλίες και αγάπες. Έφυγαν πολλοί τα τευλεταία χρόνια, από τη ζωή, από τη χώρα, θα έλεγε κανείς πως μόνο αναμνήσεις μείνανε και με κρατάνε. Πείτε με παράλογη μα δε μπορώ να φύγω. Δεν θα είμαι μόνη μου εδώ, δεν γουστάρω να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου εδώ, με την κρίση, με τους λογαριασμούς και απο τη στιγμή που έχω το προνόμιο να φύγω θα έπρεπε να το κάνω.Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να με κάνει να φύγω, ούτε ο Σαμαράς ούτε κανείς. Δεν θα γίνει η ζωή μου επανάληψη του παππού μου. Μπορεί να μην έχουμε καεί ζωντανοί όπως έγινε στη Σμύρνη αλλά μέσα μου το ίδιο νιώθω. Έχω μια δουλειά, κάπως θα την παλέψω αν και ποτέ στη ζωή μας δεν ήταν τα οικονομικά καλά.Θα το σκεφτώ πάντως αλλά ξέρω μέσα στη καρδιά μου πως κάθε μέρα θα πονάω, γιατί τα πάντα μου θα έχουν ξεριζωθεί από εδώ. Πονάω στη σκέψη πως θα φύγω από το μέρος που έθαψαν τον παππού μου, την πόλη που έμαθα απ'έξω, στη χώρα που όλοι παίρνουν μα ποτέ δε δίνουν. Τίποτα δεν θέλω να πάρω μα μπορώ να δώσω τα πάντα... μπορώ να δώσω τα πάντα αν υπάρχει έστω και μια σπιθαμή ελπίδας.Ακούγοντας Led Zeppelin.