ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήταν κάποτε,πολύ παλιά ένας ηθοποιός. Τον λέγανε Ρούντολφ Βαλεντίνο. Γύρισε αρκετές ταινίες και υποδύθηκε πολλούς και ξεχωριστούς ρόλους. Άλλοτε ήταν σεΐχης και άλλοτε λοχαγός. Άλλοτε ήταν ταυρομάχος και άλλοτε ήταν πρίγκιπας. Μα πάντοτε θα κέρδιζε τις καρδιές των γυναικών. Μπορούσε να έχει όποια γυναίκα ήθελε αρκεί να της ψιθύριζε στο αυτί λόγια γλυκά και ερωτικά, να την κοιτούσε στα μάτια τρυφερά, να της άγγιζε το μπράτσο με τα μακριά του δάχτυλα και να της υπόσχεται μία ζωή γεμάτη όνειρα και αγάπη. Μα το πιο ξεχωριστό από όλα ήταν ότι μπορούσε να κάνει κάθε κορίτσι και γυναίκα που καθόταν στο σινεμά να τον ερωτευτεί μέσα από την οθόνη. Γιατί?Μα γιατί ήταν μοναδικός. Γιατί τα μάτια του τρυπούσαν τη ψυχή σου και δε σε άφηναν να ξεχάσεις το πρόσωπό του. Το αγγελικά πλασμένο πρόσωπό του.Ίσως να ήταν και κάτι ακόμη. Τα μάτια του έκρυβαν μία ξεχωριστή θλίψη. Σε ανέβαζε και σε κατέβαζε στη στιγμή αν το ήθελε. Παιχνιδίσματα και ίχνη από γέλιο ζωγράφιζαν το πρόσωπό του. Χαμένος πρίγκιπας της ανατολής, Ρώσος στρατιώτης, δεινός δαμαστής ταύρων, ζωγράφος, ποιητής, τροβαδούρος, περιπλανώμενος, μοναχική ψυχή, λόρδος, λατίνος εραστής. Όποιο χαρακτηρισμό και να του έδινες όλα συνέκλιναν σε μία προσωπικότητα μοναδική και αξιοθαύμαστη. Τα συναισθήματα που ανάβλυζαν από τη ψυχή του χαράζονταν αργά,σαν από κάποιο κρυφό θεό της ομορφιάς και της απλότητας, στο πρόσωπό του. Θλίψη, χαρά, ανακούφιση, συνοφρύωση, οργή, μίσος, ειρωνεία, λατρεία, αγάπη. Έστηναν χορό. Όλα σαν μια γλυκιά γιορτή. Σαν ένα λουλούδι που ανθίζει δίχως σταματημό προορισμένο όμως να μαραθεί στο τέλος. Ο Ρούντολφ έσβησε ένα πρωινό στα 31 του χρόνια πάνω στο αποκορύφωμα της καριέρας του. Δεν είναι δύσκολο να τον φανταστεί κανείς. Κείτεται εκεί. Στο κρεβάτι του νοσοκομείου, τυλιγμένος με τα σεντόνια στο χρώμα του κρίνου. Τα συναισθήματα που ένιωσε την ύστατη ώρα κάθονται ακόμα στο πρόσωπο του. Εκείνο όμως έμεινε άκαμπτο και κρύο. Τα μάτια κλειστά, σαν να κοιμάται. Τα χείλη του μισάνοιχτα. Θα έλεγε κανείς πως ακόμη ψιθύριζαν λόγια αγάπης και αφοσίωσης. Ήταν όμορφος ακόμη και μαραμένος και νεκρός.Η νιότη και η ενέργεια του κορμιού του δεν έλεγαν να τον αφήσουν και να αποδεχτούν το γεγονός πως η ψυχή δεν υπήρχε πια. Η σωρός του μεταφέρθηκε στην εκκλησία όπου πραγματοποιήθηκε λαϊκό προσκύνημα. Κόσμος πολύς. Σπρώχνονταν, φώναζαν και έκλαιγαν. Ιδιαίτερα οι γυναίκες. Όλοι ήθελαν να τον δουν από κοντά. Αυτό το μοναχικό νάρκισσο. Αυτό τον όμορφο εραστή που έκανε εκατομμύρια γυναίκες να ριγούν στο όνομά του. Το φως του ηλίου και τα μακρινά αστέρια του μοιάζουν. Τα αστέρια τα θαυμάζεις. Η λάμψη που εκπέμπουν τη νύχτα αρκεί για να ζεσταθεί και η πιο μοναχική ψυχή ξεχνώντας βέβαια πως τα περισσότερα από αυτά έχουν πεθάνει μίλια έτη φωτός πιο πριν. Εσύ όμως εξακολουθείς να τα βλέπεις και να τα θαυμάζεις. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με το Ρούντολφ Βαλεντίνο. Όσο για τον ήλιο...αρκεί να παραθέσουμε τα τελευταία λόγια του:- Μη κατεβάζετε τις περσίδες. Αισθάνομαι καλά. Θέλω να με χαιρετήσει το φως του ήλιου.