6.10.2013 | 16:48
Eξομολογούμαι την αλήθεια μου...
Όλοι μου λένε να μην περιμένω να γυρίσεις και πως είμαι η προσωποποίηση της χαμηλής αυτοεκτίμησης, πως μετά το κέρατο που έφαγα θα έπρεπε να σε έχω διαολοστείλει αλλά μετά απο τόσα χρόνια μαζί σου φοβάμαι την μοναξιά.Λοιπόν ναί, φοβάμαι την μοναξιά όπως όλοι οι άνθρωποι και δή αυτοί που αγάπησαν και αγαπηθήκανε. Σκέφτομαι καλά αυτά που μου λένε 24 ώρες το 24ωρο, όμως υπάρχει πιθανότητα αυτό που αισθάνομαι να μην στηρίζεται στον φόβο της μοναξιάς?Πιστεύω πως έχω την μισή ευθύνη που τρύπωσε το τρίτο πρόσωπο, πιστεύω πως έχει όλη την ευθύνη που την άφησε να μπεί και να εγκατασταθεί, πιστεύω όμως οτι εφόσον αγαπιόμαστε αληθινά όπως λέει και ο ίδιος μπορούμε να βουλώσουμε τις χαραμάδες και να προχωρήσουμε μπροστά όταν είναι έτοιμος.Πιστεύω πως δεν είναι ο φόβος της μοναξιάς που με κρατά εδώ, πιστεύω πως ακόμη και μετά απο κάτι τέτοιο, αφού έχουμε τόσο μεγάλη ιστορία και νιώθουμε τόσο δυνατά συναισθήματα μπορούμε, αλήθεια το πιστεύω.Ευχαριστώ που με διαβάσατε, όποτε μου δίνεται ο χώρος να εκφραστώ αντιμετωπίζομαι ως ανόητη, δε βρέθηκε ένας χριστιανός να με ρωτήσει τι θέλω, γιατί παλεύω και έτσι ακούμπησα την κατάθλιψη.