ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το πρόσωπο σου τότε τόσο οικείο ,το έφερνα στο μυαλό μου και ένιωθα ότι είναι κάτι δικό μου, κάτι που γνωρίζω ,που μπορώ να το καταλάβω ,μπορούσα να κάνω άπειρες σκέψεις με το πρόσωπο σου. Ακόμα και όταν έκανα να σε δω 3 μήνες, μπορούσα να σκέφτομαι το πρόσωπο σου και να χαμογελάω , είχα ως δεδομένο πως θα το έβλεπα σίγουρα κάποια στιγμή γιατί έβλεπα το μέλλον μου με βάση εσένα ,δεν υπήρχε μέλλον χωρίς εσένα ,ή καλύτερα δεν το είχα σκεφτεί εγώ τα τελευταία 4 χρόνια …δεν είναι και λίγα ! Ύστερα μπορούσα και δεν μπορούσα να ταυτιστώ με το όμορφο πρόσωπο σου ,το προσπαθούσα αλλά ήταν δύσκολο ακόμα και από κοντά.Με τρόμαζε, ένιωθα έντονα την απόσταση μας ,και δεν μιλάω για την χιλιομετρική.Το άγγιγμα σου παρόλα αυτά τόσο έντονο τόσο δυνατό , κόντευες να με πνίξεις και εγώ νόμιζα ότι με έπνιγε η αγάπη σου και όχι η λαιμαργία σου. Καθώς τα χεράκια σου λίγες ώρες, μέρες πριν χαϊδεύανε ένα άλλο σώμα έναν άλλον άνθρωπο ,και όχι κατά τα τότε λεγόμενα σου τον «άνθρωπο σου». Τίποτα άλλο, ούτε τα ψέματα, ούτε οι φωτογραφίες ,ούτε οι φωνές ,ούτε η σιωπή ούτε καν το τέλος. Και τώρα προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου εκείνο το πρόσωπο που πέρασα τόσα χρόνια μαζί του, και αδυνατώ ,είναι κάτι άλλο ,κάτι ξένο, μακρινό ,αλλουνού …