ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι παλιά, αγαπούσα τους ανθρώπους, τους έβλεπα θετικά και είχα διάθεση να ταχθώ στις υπηρεσίες τους όταν κι αν χρειαζόταν..Από τα 18 και μέχρι σήμερα(για 5 χρόνια δηλαδή), δουλεύω ακατάπαυστα, κοιμάμαι λίγο, διαβάζω και ευχαριστιέμαι να δουλεύω το μυαλό μου...μα όσο πάει και το δουλεύω, τόσο συνειδητοποιώ πως δεν αντέχω τους ανθρώπους..με κουράζουν. με κουράζουν όταν περπατάνε αργά στον στενό πεζόδρομο λες και είναι μόνοι στον κόσμο, όταν δεν ανάβουν φώτα ενώ σκοπεύουν να στρίψουν, όταν δεν περιμένουν στο μετρό να βγει ο κόσμος για να μπουν (λες κι είναι ιδιαίτερη επιστήμη).δεν ξέρω αν όλες αυτές οι κακίες που σκέφτομαι (δικαιολογημένες ομολογουμένως) πηγάζουν από την κούραση που έχω και από δική μου μιζέρια ή ενδεχομένως και δυστυχία..ίσως συμβαίνει κι αυτό. με τρώει όμως το ζήτημα..τελικά μορφώθηκα ή παραμορφώθηκα;