ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρώτη φορά είμαι τόσο ερωτευμένη με κάποιον. Θέλω να είμαι συνέχεια μαζί του. Να τον κοιτάζω, να τον ακούω, να τον αγγίζω. Θέλω να χωθώ στην αγκαλιά του και να μείνω εκεί για πάντα. Όταν περνάμε χρόνο μαζί, νιώθω ευτυχισμένη με όλη τη σημασία της λέξης. Αλλά όταν δεν τον βλέπω, με πιάνει μία απίστευτη στεναχώρια, μου λείπει και δεν το αντέχω αυτό το συναίσθημα. Πώς μπορεί κάποιος να αισθάνεται ευτυχής και δυστυχής ταυτόχρονα? Φυσικά δε ξέρει τίποτα για τα αισθήματά μου. Είναι λίγο μεγαλύτερος μου και μου κάνει μάθημα μουσικής (ερωτευμένη με τον καθηγητή μου- πόσο ηλίθια μπορεί να'μαι). Φοβάμαι πως ούτε που του περνάει από το μυαλό πώς υπάρχει η πιθανότητα να είμαι ερωτευμένη μαζί του. Πάντα βέβαια υπάρχει η ελπίδα πως μπορεί κι αυτός να ενδιαφέρεται, γιατί, ως γνωστών, οι ερωτευμένοι έχουν μια φυσική ροπή στη βλακεία. Η πλάκα είναι ότι παλιά, όταν άκουγα φίλες μου να μου λένε πώς είνια "τρελά ερωτευμένες" και φράσεις του τύπου "ο έρωτας είναι αρρωστια" θεωρούσα πως υπερβάλουν, και ότι αυτά είναι γελοιότητες. Είστε ερωτευμένες με την ιδέα του έρωτα, έλεγα. Ξεράδια. Αρρώστια είναι. Αλλά πόσο άδεια θα ήταν η ζωή μας χωρίς τα πάθη της? Λέω να την αρπάξω την ευκαιρία του έρωτα (πόσο συχνά ερωτευόμαστε τόσο έντονα?). Να μην αγνοήσω τα συναισθήματα μου. Θα ήταν πολύ άδικο απέναντι στον εαυτό μου. Προδοσία μεγάλη της καρδιά μου. Και ότι είναι να γίνει ας γίνει. Δεν έχω τίποτα να χάσω, μόνο πολλά να κερδίσω! Και ο Θεός βοηθός...