ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τη μέρα τη "σκοτώνω" πότε έτσι, πότε αλλιώς (ας όψεται η ανεργία). Το ίδιο και το απόγευμα. Όσο όμως πλησιάζει η νύχτα, καταλαβαίνω ότι κάτι στραβώνει. Και να φανταστείς ότι εγώ την αγαπάω ρε φίλε τη νύχτα. Κι όμως, αφού τελειώσουν οι ταινίες, τα ποδόσφαιρα, οι συναντήσεις με φίλους και γνωστούς (που σπανίζουν έτσι κι αλλιώς λόγω οικονομικών), τότε είναι που το μυαλό παίρνει μπρος και ανεβάζει στροφές. Και σε κάποια φάση, θα περάσει και μία βόλτα από εσένα. Και τότε είναι που η νύχτα θα χάσει όλη την γαλήνη και την ηρεμία που έχει να μου προσφέρει. Τότε είναι που δεν θα με χωράει ο τόπος. Τότε είναι που θα σκαρφιστώ χίλιους δυο τρόπους να προσελκύσω τον Μορφέα, μήπως ξεφύγω από τη μεμψίμοιρη χώρα των δακρύων και πάω στην, άγνωστη πλέον, χώρα των ονείρων, μπας κι εκεί είναι καλύτερα. Αλλά αυτός ο μπάσταρδος δεν θα έρχεται με τη καμία. Θα με γράφει επιδεικτικά. Και πάλι θα ξημερώσει. Και πάλι θα νιώσω ότι σήμερα θα τα καταφέρω. Καινούρια ημέρα ξεκινά...