ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε μια εποχη δυσκολη, σε μια εποχη οικονομικης κρισης, που οι ανθρωποι εχουν γινει αφορητα ανταγωνιστικοι, πρεπει να ξερουμε τι θελουμε. Οι περισσοτεροι ανθρωποι το κανουν αναποδα. Ξερουν πολυ καλα τι ΔΕΝ θελουν. Σου λενε για παραδειγμα "δε θελω να με προσβαλουν", "δε θελω να μου λενε ψεμματα", "δε θελω να κανω αυτο το επαγγελμα". Το ΔΕΝ και το ΜΗΝ ειναι οι λεξεις που δε "διαβαζει" ο εγκεφαλος. Γι' αυτο και σε επιστημονικες ερευνες απαγορευεται να βαλεις ερωτηματα με "δεν" και "μην". Δεν εχει κανενα νοημα να λεμε "τι δεν θελουμε" γιατι αυτο προσελκουουμε στη ζωη μας. Αντι να λετε "δε θελω να με προσβαλουν", καλυτερα ειναι να πεις "θελω να σεβονται τη γνωμη μου", "θελω ειλικρινεις ανθρωπους γυρω μου". Αντι να λεμε "δε θελω να κανω αυτο το επαγγελμα" καλυτερα ειναι να λεμε "θελω να κανω αυτο το επαγγελμα". Και να εστιασουμε σε αυτο που ΘΕΛΟΥΜΕ. Πρεπει να ειμαστε συγκεκριμενοι. Ο νευρολογικος προγραμματισμος λεει οτι "ο,τι λες ειναι αυτο που σκεφτεσαι". Ο τροπος που μιλας προγραμματιζει τον εγκεφαλο σου για δραση. Οταν λες συνεχεια "δε μπορω", οντως πραγματικα δε θα μπορεσεις ποτε. Γιατι δεν ενεργοποιεις τον εαυτο σου για να μπορεσει. Αρα πρεπει να κανεις το αντιθετο. Αυτο ακριβως κανουν οι αθλητες. Δεν υπαρχει αθλητης που να κερδισε μεταλλιο, ομαδα που να κερδισε πρωταθλημα χωρις θετικη σκεψη. Πρεπει να αναλαμβανουμε την ευθυνη της ζωης μας. Λεμε "φταιει το συστημα", "φταις εσυ", "φταινε οι γονεις", "φταιει ο προισταμενος"...Οταν λεμε οτι φταιει ο αλλος, εχουμε μια προσωρινη ανακουφιση, φευγει το βαρος απο πανω μας. Οταν ριχνεις την ευθυνη, ειναι και η λυση εξω απο σενα. Αφου φταιει ο αλλος, φταιει το συστημα, φταιει η οικογενεια, δε μπορω να το λυσω ποτε. Εχω μια προσωρινη ανακουφιση και ενα μονιμο προβλημα. Στην αντιθετη περιπτωση, αν αναλαβουμε την ευθυνη, θα εχουμε ενα προσωρινο βαρος και μια μονιμη ανακουφιση αργοτερα. Ο ρεαλισμος εμπεριεχεται στη θετικη σκεψη. Πρεπει δηλαδη να αποδεχτω τη δυσκολη κατασταση που αντιμετωπιζω και να προσπαθησω να βγω απο αυτη. Δεν ειναι ολα τα εμποδια ανυπερβλητα. Υπαρχουν ασθενειες που αλλαζουν τη ζωη μας, υπαρχουν γεγονοτα που αλλαζουν τη ζωη μας. Εχουμε δυο επιλογες. Μπορουμε να τα αφησουμε να μας καταστρεψουν τη ζωη ή να τα αποδεχτουμε και να ζησουμε με αυτα.Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε. Αν σκεφτόμαστε αρνητικά, προσελκύουμε αρνητικά πράγματα στη ζωή μας, αν σκεφτόμαστε θετικά, προσελκύουμε θετικά πράγματα στη ζωή μας. Αυτα ειναι μερικα απο τα πραγματα που εχω μαθει διαβαζοντας για τη θετικη σκεψη. Εχω διαβασει καμποσα βιβλια και αρθρα για τη θετικη σκεψη, εχω παει και σε σεμιναρια για τη θετικη σκεψη (το τελευταιο ηταν στο Deree College). Αυτα ειναι μερικα πραγματα που διαπιστωσα, καθως μεγαλωνα και ενηλικιωνομουν ολοενα και περισσοτερο, αργα και βασανιστικα. Οταν γινεσαι 18 ενηλικιωνεσαι μονο τυπικα. Η ενηλικιωση μπορει να καθυστερησει. Υποτιθεται οτι καποιος ειναι ενηλικος οταν μπορει να αναλαβει μονος του τη ζωη του και τις ευθυνες του, να μπορει να τα βγαλει περα μονος, να μπορει να αναλαβει την ευθυνη των οποιων πραξεων του, να αποδεχτει καποια πραγματα και καταστασεις, να μπορει να αναγνωρισει το σωστο και το λαθος.Παροτι εχω διαβασει ολα αυτα για τη θετικη σκεψη, δεν εχω καταφερει ακομα να τα εφαρμοσω στη ζωη μου. Γιατι ειναι ευκολο να το λες και ωραιο να το ακους, αλλα δυσκολο να το κανεις πραξη. Εμεις που ζουμε σε μεγαλουπολεις, βιωνουμε πολυ πιο εντονα το αγχος και την πιεση της καθημερινοτητας. Εξωτερικα γεγονοτα ενα σωρο μας τσακιζουν καθημερινα, καποιοι λυγιζουν μαλιστα...Ετσι, ολα αυτα περι θετικης σκεψης ακουγονται πολυ ρομαντικα ή οτι τουλαχιστον δε μας αφορουν. Κι εγω που τα γραφω, μπορει να συμφωνω με αυτα, αλλα ειναι σα να μη με αφορουν. Εμενα και αλλους που δεν ξερουν τι θα κανουν στη ζωη τους και εχουν ενα δυσκολο παρελθον απο πισω με πολυ απογοητευση. Προφανως και η θετικη σκεψη θελει πολυ δουλεια, ισως και τακτικη, για να μπορεσει κανεις να την κανει πραξη. Ειναι και καποιοι λιγοι που την εχουν εμφυτη (;), αυτα τα ατομα που οταν εισαι στις μαυρες σου, σε κανουν να τα ζηλευεις, αλλα μπορει απλα αυτη η θετικοτητα που βγαζουν να ειναι κατι απλα που φαινεται (μεσα απο την τηλεοραση, τα περιοδικα, τα μεσα κοινωνικης δικτυωσης) και να μην ειναι. Παροτι, ειδικα τους τελευταιους μηνες, μεγαλωνω αποτομα και βιαια, αυτα που διαπιστωνω οτι πρεπει να κανω, δεν ειμαι ακομα σε θεση να τα κανω. Ξερω οτι πρεπει να αναλαβω τις ευθυνες μου, ξερω οτι δεν πρεπει να ριχνω αλλου το φταιξιμο, ξερω οτι πρεπει να γινω υπευθυνος, αλλα αυτο δε γινεται απο τη μια μερα στην αλλη, ενω τα στοιχεια του "παλιου" εαυτου μου, η ανωριμοτητα, η αναβολη, η ανευθυνοτητα, μου πανε κοντρα στο να βρω το "νεο" μου εαυτο που θα εχει τα αντιθετα στοιχεια. Απο την αλλη, δε θεωρω οτι ημουν και τοσο ανωριμος και ανευθυνος, αλλα ουτε και νομιζω οτι πρεπει να παω και στο αλλο ακρο, να γινω φοβερα υπευθυνος και ωριμος, μαλλον γιατι μετα θα γινω ξενερωτος. Και λιγη ανωριμοτητα δε βλαπτει στο φιναλε...Ποιος ανθρωπος αλλωστε τα κανει ολα παντα σωστα και αψογα; Και τι ειναι σωστο; Και ποιος θα πει τι "πρεπει"; Καλα, ας μην αρχισω αυτες τις σκεψεις που δεν οδηγουν πουθενα. Ειναι καμια φορα (οχι παντα ε;) τα πραγματα απλα και πρακτικα. Οταν εισαι σε μια δουλεια, πρεπει να εισαι υπευθυνος. Οταν εισαι σε μια σχολη, πρεπει να εισαι συγκεντρωμενος σε αυτην και να εχεις στοχο να την τελειωσεις. Το "πρεπει" ειναι λαθος λεξη ενδεχομενως. Αντι αυτης, μπορουμε να πουμε "θα ηταν καλο", "θα με συνεφερε". Αλλωστε, ζουμε σε μια εποχη και σε μια κοινωνια που δε σου δινει αλλη επιλογη απο το να κοιτας τι ειναι καλυτερο για σενα. Αν δεν εισαι εγωιστης και δεν κοιτας το συμφερον σου, δεν επιβιωνεις. Αρκει να μη βλαπτεις τους αλλους.Η θετικη σκεψη επιβαλλεται σε καποιον που ειναι αγχωδης απο τη φυση του και ζει σε μια εποχη, σε μια πολη, σε μια κοινωνια εξαιρετικα αγχωτικη και πιεστικη. Δε γινεται αλλιως. Χρειαζεται καθημερινη εξασκηση. Οπως οι αθλητες προπονουνται, οπως οι ηθοποιοι κανουν προβες, ετσι και εμεις οι αγχωδεις που κανουμε αγχωτικες ζωες, πρεπει καθε μερα να εξασκουμαστε στη θετικη σκεψη, αλλιως δε θα τη βγαλουμε καθαρη. Θα καταληξουμε με ασπρες τριχες πριν τα 30 μας, με καραφλα, με ψυχοσωματικα και θα τρεχουμε στα κομμωτηρια για να βαφουμε το μαλλι και στους γιατρους να κανουμε θεραπειες. Και οχι τιποτα αλλο, αλλα ουτε χρονο εχουμε και το βασικοτερο ουτε λεφτα. Το αγχος ειναι ο ιος της καθημερινοτητας που σου καταστρεφει το σωμα, το μυαλο και τη ζωη σου και η θετικη σκεψη ειναι το antivirus. Αν εισαι ανευθυνος και ανωριμος, δε λεω οτι ειναι απαραιτητα κακο, αλλωστε δεν ευθυνεσαι εσυ γι' αυτο. Στο λεω γιατι και εγω ημουν ετσι και ειμαι ακομα που είμαι 26. Θα δεις, ομως, οπως βλεπω κι εγω, οτι θα φας χαστουκια, τρικλοποδιες, θα φας τα μουτρα σου, θα δεις την σκληρη πραγματικοτητα καταμουτρα και δε θα εχεις αλλη επιλογη απο το να ωριμασεις και να γινεις υπευθυνος. Δε θα ειναι καν επιλογη. Θα γινει αυτοματα μεσα σου. Γι' αυτο και πολλα παιδια ωριμαζουν πολυ πιο γρηγορα και αποτομα απο τα αλλα, εξαιτιας των δυσκολιων και της σκληροτητας της ζωης και των ανθρωπων.Για πάρα πολύ καιρό, παρέπαια, ήμουν ό,τι ναναι, ζούσα όπως να 'ναι, δεν είχα στόχους, και αυτό το πλήρωσα. Αν δεν έχεις στόχους, αν δεν ξέρεις που πας και τι πας να πετύχεις, αν δεν εχεις ξεκαθαρίσει στον εαυτό σου τι θες και πώς θα το πετύχεις, τότε τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, πολύ πιο δύσκολα απ' ό,τι ήδη είναι δηλαδή. Χωρίς στόχους, το παιχνίδι είναι χαμένο εξαρχής. Βάλε ένα ή και παραπάνω στόχους και προσπάθησε να τους επιτύχεις. Ψυχολογικά και μόνο θα σου κάνει πολύ καλό αυτό. Και ας μην τα καταφέρεις στο τέλος, ή ας μην είναι όπως το περίμενες. Τουλάχιστον να έχεις προσπαθήσει. Σε κάθε φάση της ζωής μας πρέπει να έχουμε στόχους. Στο φιναλε, ολα φαινονται και θα φανουν στην πραξη...εχουμε να ζησουμε πολλα ακομα και να πουμε πολλα περισσοτερα...υπομονη, δυναμη, στόχους και θετικη σκεψη!Stefanos Maxstefanosmax.blogspot.gr