ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πφφφ... Τι κρυο . Κι ο λαιμος ξηρος. Ξυραφι.Παλι κοιμηθηκα στη δουλεια. Δυο καφεδες , ενα ισοτονικο κι ομως.. Ευτυχως η ωρα ηταν ακομα 5. Σε λιγο η τεραστια πορτα της τραπεζας θα ανοιγε και η Μπετυ ,η ευτραφης καθαριστρια με το μονιμο χαμογελο θα εμφανιζοταν με διαθεση για πρωινη κουβεντουλα . Θεε μου ποσο τη βαριομουν , υπηρχαν στιγμες που ..που σκεφτομουν τροπους να τη δολοφονησω και να την πεταξω στο ποταμι.Η πρωινη μας 'κουβεντουλα' ξεκινουσε στις 6 και τελειωνε λιγο πριν τις 7 . Αφορουσε συνηθως τον αντρα της και ποσο αμετοχος ηταν στην ανατροφη των δυο βλασταριων της και το ποσο λιγο πληρωνε το αφεντικο της και ποσο πολλα απαιτουσε. Η κατι τετοιο , μιας και οταν μιλουσε το μυαλο μου ταξιδευε στο αν εχω πληρωσει τα κοινοχρηστα κι αν το μεσημερι θα φαω κανα ζυμαρικο στο σπιτι η παλι φις εντ τσιπς. Ημουν κατι σαν τον ψυχαναλυτη της μονο που αντι για χρηματα η αμοιβη μου ηταν ενας μινι πονοκεφαλος και να φτανω σπιτι με τον ηλιο να χει κανει ηδη την εμφανιση του και τον υπνο να μοιαζει απιαστο ονειρο. Τον υπνο. Μεγαλη ιστορια.Τελευταια φορα που θυμομουν τον εαυτο μου να καταφερνει και να διατηρει εναν ευεργετικο 8ωρο βραδινο υπνο ηταν σιγουρα πριν ερθω στο Λονδινο , πριν σπουδασω ,πριν μετακομισω στην γκαρσονιερα στο Μετς. Καμια δεκαρια χρονια πριν δηλαδη .Μερικους γιατρους,ομοιοπαθητικους,απατεωνισκους μετα ειχα καταληξει στο συμπερασμα οτι το να προσπαθω να διορθωσω τα πραγματα ηταν ματαιο να προσπαθω.Προσαρμοσα ετσι τη ζωη μου στα νεα δεδομενα και - δεν το - κρυβω τ'απολαμβανα κιολας. Υπνο τη μερα δουλεια τη νυχτα.Οταν η πολη κοιμοταν εγω διαβαζα,εγραφα,γυμναζομουν απαντουσα στα μειλ μου κι οτι αλλο κανει καποιος με τον ηλιο πανω απ το κεφαλι του. Η Μπετυ κατι ψελλιζε για τον μικρο της γιο . Ειχε καποιες μαθησιακες δυσκολιες και θα χρειαζοταν τη βοηθεια ειδικου για να ανταπεξελθει στην ταξη του.Αλλα που χρηματα για τετοιες πολυτελειες.Η Μπετυ εκανε δυο δουλειες , ο αντρας της ωστοσο ειχε μια ιδιαιτερη σχεση με τ'αλογα, κι ετσι οτι εχτιζε η Μπετυ ολη την εβδομαδα το γκρεμιζε αυτος τα Σαββατα στις ιπποδρομιες.Τουλαχιστον εγω δεν ειχα τετοια προβληματα .Το μονο που μ απασχολουσε ηταν να παρω κανα αμαξακι γιατι μ ειχε φαει ο ποδαροδρομος .Κι αυτη η υγρασια . Με ειχε τσακισει. Ο λαιμος ηταν μονιμα βραχνιασμενος κι η μυτη παντα κλειστη. Στην τσεπη ειχα παντα χρησιμοποιημενο χαρτομαντηλο και καραμελες για το λαιμο.Για λεφτα ουτε σκεψη. Ο μισθος μου ως νυχτοφυλακας στο υποκαταστημα της Barclays ηταν 600 λιρες.Τα μισα πηγαιναν στο νοικι . Τ αλλα μισα εξανεμιζονταν μεχρι τα μεσα του μηνα . Πως εφτασα εδω ομως? Αφραγκος,χωρις τιτλο ιδιοκτησιας και χωρις καν μια ροδα να μετακινουμαι.Ημουν 35 , στο ενοικιο , μαλλον οχι και τοσο εμφανισιμος και -η αληθεια ειναι- χωρις μεγαλη επιτυχια στις γυναικες (εκτος της μανας μου που καθε φορα που μιλαγαμε στο skype με εβρισκε κουκλο).Και συν τοις αλλοις ειχα κι αυτες τις αυπνιες που δεν μ αφηναν να γινω ενα με τον υπολοιπο κοσμο και μου χαν στερησει 1-2 παρολιγον σχεσεις. Περπαταγα τα τελευταια μετρα πριν την τεραστια πορτα της τραπεζας και η φωνη της Μπετυ ακουγοταν διπλη απο τον αντιλαλο που εκανε στην αδεια αιθουσα της τραπεζας που σε λιγο θα γεμιζε με γραβατωμενους τραπεζιτες που θα προσπαθουσαν να πουλησουν ονειρα σε ανυποψιαστους που σε λιγο καιρο θα τους τα παιρναν πισω.Με τοκο.Ο ηλιος ειχε βγει και τα 50 μετρα μεχρι τον σταθμο του τρενου ηταν εφιαλτης. Εμοιαζα με βρυκολακα . Χλωμος σαν νεκρος.Αναψα ενα Dunhill. Eξεπνευσα. Ημουν ξανα ελευθερος .Για 16 ωρες τουλαχιστον. Μεχρι την επομενη βαρδια . Η διαδρομη μεχρι το σπιτι ηταν μια συνεχης εναλλαγη εργατικων κατοικιων και εργοστασιων.Εμοιαζαν να μην τελειωνουν ποτε οταν ξαφνικα η αμαξοστοιχια επιβραδυνε και η σταση που κατεβαινα εμφανιζοταν στα δεξια. Ανεβηκα τα σκαλια μεχρι τον 5ο . Το ασανσερ δεν λειτουργουσε .Ειμαι 6 χρονια εδω και δεν το θυμαμαι να λειτουργησε και ποτε. Ανοιξα την πορτα κι επεσα στο κρεβατι με τα ρουχα . Ειχα παψει να αλλαζω ρουχα. Δεν ειχε νοημα. Τα μονα ρουχα που φοραγα τα τελευταια χρονια ηταν αυτη η μουντη κακογουστη γκρι στολη της Αdam's Security με την κοκκινη ριγα να την διατρεχει απο τον αστραγαλο εως τον γοφο.Αναψα ενα ακομη Dunhill. Δεν υπηρχε περιπτωση να κοιμηθω. Απλα το να κοιταζω το ταβανι και να καπνιζω παραδοξως με ξεκουραζε σαν ενας 8ωρος γαληνιος υπνος.Mαταιο να προσπαθω. Υπνος ουτε γι αστειο. Σηκωθηκα κι ανοιξα το ψυγειο. Μια μαυρισμενη μπανανα, μια μπυρα κι ενα μπολ με πρασινη σαλατα που ουτε θυμονουν απο ποτε το χα. Επρεπε να ψωνισω , ομως ο μηνας ειχε 20 , κι η τσεπη ειχε ενα κουμπι,ενα κουτι σπιρτα και τις τελευταιες μου 15 λιρες.Η θα ψωνιζα και δεν θα ξαναβγαινα απ το σπιτι μεχρι τελος του μηνα η θα πεθαινα απο ασιτια. Διαλεξα το πρωτο.Οχι τοσο γιατι πειναγα αλλα γιατι ηθελα να ξαναδω την Ρουθ. Τη μικροτερη απο τις 4 κορες του γεροΤζιμ του ιδιοκτητη του μαρκετ στη γωνια.Ειχαμε μια ιδιοτυπη σχεση με τη Ρουθ . Μου χαμογελουσε - της χαμογελουσα . Αυτο. Μια φορα μαλιστα μου δωσε ενα κουπονι γι αγορες 10 λιρων δωρεαν με αγορες ανω των 50 λιρων. Δεν το χρησιμοποιησα ποτε. Μου ελειπαν oι 50 λιρες.Δεν δοκιμασα ποτε να της προτεινω να βγουμε . Οι λογοι πολλοι. Πρωτα απ ολα αν μου λεγε οχι , επρεπε να αλλαξω μινι μαρκετ και για το επομενο επρεπε να παρεις το τρενο για να πας.Δευτερον γιατι μ αρεσε αυτο που ειχαμε -αλλωστε που χρονος και χρημα για γυναικα- με τα βραδια στη δουλεια και την τσεπη πιο αδεια κι απ το ψυγειο μου.Η Ρουθ. Δεν ηταν και καμια ομορφη. Ειχε ομως μια αριστοκρατικοτητα που δεν συμβαδιζε με την κοινωνικη της θεση . Ωστοσο αυτο εμενα με ιντριγκαρε.Περπατουσα τα τελευταια μετρα προσπαθωντας να μην πατω τους αρμους απο τις πλακες του πεζοδρομιου.(Μια συνηθεια που ειχα απο μικρος και που μ εκανε να νιωθω σαν αυτιστικος).Μπηκα στο καταστημα, η Ρουθ πουθενα.Διαολε δεν μπορει να ετυχα στο ρεπο της.Μπηκα στο διαδρομο με τα ορρυπαντικα.Χρειαζομουν οπωσδηποτε απορρυπαντικο για τα πιατα γιατι η αραιωση που εκανα εδω κι ενα μηνα με νερο ειχε παψει να χει αποτελεμα.Και ξαφνικα να τη μπροστα μου. Τα κοκκινα μαλλια της ηταν στο χρωμα του Τide.Kαλημερα Ζορμπα. Μ ελεγε ετσι λογω της ελληνικης καταγωγης μου.Εγνεψα με το κεφαλι προσπαθωντας να φανω απροστιτος αλλα κι ευγενικος μαζι. Την προσπερασα. Ηταν ισως η πρωτη φορα που την εβλεπα ορθια. Παντα καθοταν πισω απο την ταμειακη.Φαινοταν πολυ ψηλοτερη .Δεν πρεπει να ξεπερνουσε το 1.60 , τα 45 κιλα κι ηταν γεματη φακιδες.Τ αρωμα της ξεχωριζε μεσα σε ολα αυτα τα καθαριστικα,απορρυπαντικα ,ξεβουλωτικα. Προσπαθουσα να δειχνω ανετος ομως παραλληλα στο μυαλο μου επικρατουσε ενας κυκεωνας μαθηματικων πραξεων προσπαθωντας να μην ξεπερασω το αθροισμα των 15 λιρων που ειχα μαζι μου. Η παρουσια της Ρουθ ωστοσο μ αποσυντονιζε. Ειχα μισογεμισει το καλαθι μου. Η Ρουθ ειχε πια στρογγυλοκαθησει στη φυσικη της θεση. Πισω απ την ταμειακη και μιλουσε εντονα στο τηλεφωνο.....'Οπως νομιζεις,εγω παντως ειναι η τελευταια φορα που μιλαω μαζι σου'. Το καταλευκο προσωπο της ειχε μετατραπει σε μελιτζανι.Ηταν εμφανες οτι τσακωνοταν με αυτον τον ψηλο που την ειχα δει τις προαλλες στο μποουλινγκ. Θεε μου ποσο με νευριαζε που απλωνε τα βρωμοχερα του πανω της. Πλησιασα το ταμειο προσποιουμενος οτι δεν ειχα ακουσει τιποτα...'Αντρες,μολις σε βαρεθουν γινονται καπνος. Κι εσυ ετσι κανεις Ζορμπα?΄Επρεπε να σκεφτω κατι εξυπνο, Ηταν η ευκαιρια που εψαχνα μηνες ανταλλαγων καλημερας-καλησπερας-καληνυχτας.΄'Μπορεις να δοκιμασεις αν θελεις΄. Ηταν οτι καλυτερο προλαβα να σκεφτω. '14.99', απαντησε .Η ατακα μου ηταν για κλαματα ,ομως τουλαχιστον δεν ειχα υπερβει το φραγμα των 15 ευρω. Αυτα σκεφτομουν καθως εφευγα και μισουσα των εαυτο μου που δεν βρηκα κατι εξυπνοτερο να πω ,ενω τωρα το μυαλο μου ειχε πλημμυρισει απο ιδεες. Ζορμπα εχασες.Επαιξες κι εχασες. Οι παλμοι μου ειχαν αρχισει να επανερχονται στο κανονικο.Ο ηλιος ηταν ακριβως πανω απ το κεφαλι μου και σε συνδυασμο με την επι σειρα ημερων αυπνια εφτιαχναν ενα μεθυστικο κοκτειλ ζαλαδας και θολουρας.Επρεπε να παρω παλι χαπια αλλιως με εβλεπα και παλι στα επειγοντα .Ηταν πριν κανενα χρονο, οταν χωρις καμια προειδοποιηση σωριαστηκα στην Οξφορντ στριτ, προκαλωντας στην αρχη την θυμηδια των περαστικων και μετεπειτα την αγωνια της μανας μου που σε 6 ωρες ηταν στο νοσοκομειο Ντειβιντ Προπερτ .Χρονια αυπνια ηταν η διαγνωση. Ηταν η πρωτη φορα που η στερηση υπνου ειχε καποιο αντικτυπο πανω μου. Μεχρι τοτε καγχαζα οτι η μερα μου διαρκουσε 24 ωρες κι οχι 12-14 οπως των υπολοιπων κιενιωθα οτι ημουν σε πλεονεκτικοτερη θεση στο στιβο της ζωης εχοντας χρονο για δουλειες-καμια φορα και δυο-σπουδες,διαβασμα κτλ. Χαπια . Αυτα ηταν η μονη μου παρεα τους επομενους μηνες. Ωστοσο η ελλειψη ενεργειας , η υπνηλια(υπνηλια , οχι υπνος) και καποιες αλλες..δυσλειτουργιες με οδηγησαν ενα πρωι να αδειασω ενα συρταρι με πολυχρωμα χαπια,καψουλες και λοιπες καραμελιτσες στα σκουπιδια.Θα επαιρνα το ρισκο να ζω οπως πριν περιμενοντας το επομενο καμπανακι απο τον οργανισμο μου.Το οποιο δεν αργησε να ρθει. -Ποια εισαι εσυ;.. Γιατι ειμαι ξαπλωμενος;-Ζορμπα ασε τις ερωτησεις και κοιτα να ξεκουραστεις. Εχω καλεσει ασθενοφορο. Ασθενοφορο,για μια στιγμη..Ζορμπα; Μονο ενας ανθρωπος μ αποκαλουσε ετσι σ ολη την πολη. Ο ηλιος που εκαιγε πανω απ το κεφαλι μου δεν μου επετρεπε να δω τα χαρακτηριστικα του ανθρωπου του οποιου τα χερια λειτουργουσαν ως μαξιλαρι αναμεσα στο κεφαλι μου και το πεζοδρομιο.Αυτο το αρωμα ομως και τα κατακοκκινα μαλια που ελαμπαν ακομα περισσοτερο καθως οι ακτινες του μεσημεριανου ηλιου τα διαπερνουσαν ελυναν χωρις αμφιβολια το γριφο.-Ρουθ,εσυ;..ψελλισα,παρακαλωντας να παρω αρνητικη απαντηση.-Εγω,εγω Ζορμπα.Ηρεμησε εχω καλεσει ασθενοφορο.Παρακαλουσα να ανοιξει η γη να με καταπιει.Το προφιλ του ατρωτου και μυστηριωδη ξενου που υιοθετουσα χρονια τωρα ειχε καταρρευσει σαν τραπουλοχαρτο.-Δεν χρειαζεται ειμαι καλα, παραπατησα μαλλον κι εκανα να σηκωθω.Αδυνατω να καταλαβω ακομα πως σηκωθηκα , τα ποδια μου δεν με υποστηριζαν ωστοσο ο φοβος να ξανασωριαστω μπροστα της μου εδωσε υπερφυσικη δυναμη.-Ειμαι καλα , ειμαι καλα ξαναειπα ,περισσοτερο για να το πιστεψω εγω ο ιδιος.Σ ευχαριστω για ολα.-Τιποτα Ζορμπα, κι εσυ το ιδιο θα εκανες.-Δεν με λενε Ζορμπα , Πητερ. Το ονομα μου ειναι Πητερ. (Πετρος το οποιο μετα απο χρονια στην Γηραια Αλβιωνα εξελιχτηκε σε Πητερ-Πητ). -Χαρηκα Πητερ.Ελπιζω οντως να σαι καλα και να μην ακουσω κανενα γδουπο παλι σε λιγο.-Ετεινα ελαφρως το χερι μου για χειραψια ,αλλα η εντονη εφιδρωση απο το σοκ της πτωσης μ εκανε να το μαζεψω αμηχανα-Θα τα πουμε Ρουθ.Ευχαριστω και παλι.-Δεν εκανα τιποτα.Αν ζεις μεχρι την Παρασκευη θα μαι στο Μπο. Στην καινουρια παμπ που ανοιξε δυο στενα απο δω. Θα χαρω να σε δω .-Την ξερω απαντησα, χωρις να εχω ιδεα που βρισκεται.Θα περασω μαλλον ειπα με σιγουρια με ενα χαμογελο μεχρι τ αυτια που εβαζα ολες μου τις δυναμεις να καταπνιξω. Δεν ειχα απομακρυνθει 2-3 μετρα οταν με χτυπησε σαν κεραυνος η σκεψη οτι την Παρασκευη θα εκανα τη βαρδια του Ντον , του απογευματινου φυλακα και μετα τη δικη μου οποτε καθε πιθανοτητα για ραντεβου με την Ρουθ εξανεμιζοταν. Μεχρι τοτε ομως ισως κατι καταφερνα οποτε προτιμησα να μην γυρισω και να της το πω.Η υπολοιπη μερα κυλησε γρηγορα και δεν παρελειπα καθε 5 λεπτα να θυμαμαι τον εαυτο μου στην αγκαλια της και να μυριζω τα ρουχα μου που μυριζαν -η τουλαχιστον ετσι νομιζα- το αρωμα της.συνεχιζεται....