ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σου μίλησα ποτέ για κείνη τη νύχτα που ως το πρωί κουβέντιαζα για σένα; (Είχε ένα κόκκινο αργοπορημένο φεγγάρι και λυπόμουν που δεν το’βλεπες.) Ποτέ δε σου’πα πως κάποτε βρεχόμουν τρεις μέρες και τρεις νύχτες κι ύστερα καθώς στέγνωνα μπρος σ’ένα τζάκι, νηστικός, χαιρόμουνα που κάποτε θα’ρθεις για να στο λέω. Έξι χρόνια καρτέραγα για σένα και δε μίλησα κι όταν μου ‘λεγες βουβά “έλα πάρε με” δεν μπορούσα πια. Ψιλή ψιλή στάχτη σιωπής στυφή και παγωμένη στα χέρια, στα μαλλιά, στα γόνατα, στις δυο ανάσες που σμίγανε στις δυο παλάμες που σμίγανε στα στόματα στα μάτια – Πού να’ ναι εκείνη η σιγαλιά των αστεριών που φλυαρούσε μέσα μας κάθε που ο κόσμος κρατούσε την ανάσα του για μια στιγμή; Εκείνο το ενδόμυχο τραγούδι που άνοιγε έναν καινούργιο δρόμο; Μονάδα μια σιωπή. Σιωπή που όλο σκοτώνει τη σιωπή.Όσο κι αν γράφεις πάνω στη σκόνη τ’ αρχικά του χρόνου όσο κι αν σχεδιάζεις πεντάλφες και τετράγωνα τρεις φορές την εβδομάδα 6-8 το βράδυ κατακαθίζει άλλη μια φούχτα στάχτη σκεπάζοντας τις τελευταίες μνήμες που μας περίμεναν πίσω απ’ τις γρίλιες.Τ.Π.