ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γνώρισα ένα αγόρι στο λεωφορείο στη Θεσσαλονίκη.Με το που μπήκε μέσα τα βλέμματά μας συναντήθηκαν, και σκέφτηκα "θέλω να κάτσεις δίπλα μου". Και ήρθε και έκατσε δίπλα μου. Απίστευτο; Μετά από λίγο του έπιασα κουβέντα. Κάναμε ερωτήσεις ο ένας στον άλλον, λες και μέσα από μια μυστική συμφωνία, προσπαθούσαμε να μάθουμε όσα πιο πολλά ο ένας για τον άλλον, στον ελάχιστο χρόνο που μας έμενε μαζί. Έμαθα το όνομά του, τη σχολή του, το έτος του, και άλλα. Όσα προλάβαινα να μάθω. Κι ύστερα...ύστερα έφυγε. Απλά έφυγε."Εεε.. Πρέπει να φύγω. Εδώ κατεβαίνω. Να περάσεις καλά σήμερα. Χάρηκα για τη γνωριμία" μου είπε και έφυγε. Αφήνοντας στον αέρα, στο βλέμμα μου, στο βλέμμα του να πλανιούνται οι ερωτήσεις "Θα σε ξαναδώ ποτέ;" "Θα μου δώσεις το τηλέφωνό σου;" Κανείς μας όμως δεν τόλμησε, δεν πρόλαβε να τις ξεστομίσει. Θα σε ξαναδώ άραγε ποτέ όμορφο αγόρι απ τη Θεσσαλονίκη;