ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ειμαι φοιτητης ,συνεχεια κλεισμενος στο σπιτι χωριςφιλους ,σχεσεις...δεν ξερω αν εχω ψυχολογικα προβληματα γενικά , αλλά φοβαμαι παρα πολυ το θανατο όσον αφορα την οικογενεια μου.....φοβαμαι να ζητησω βοηθεια και να απασχολω τους γονεις μου με τα θεματα που με απασχολουν οσον αφορα σχεσεις ,παρεες , τι μου συμβαινει κλπ κλπ γιατι φοβαμαι οτι ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ αυτο θα εχει αρνητικες και μονο συνεπειες...Με τρομαζει το εξης σκηνικο:οι γονεις μου να εχουν στρεψει την προσοχη τους σε εμενα για αυτα που με βασανιζουν και ξαφνικα να παθαινει κατι σοβαρο στην υγεια του καποιο μελος της οικογενειας μου και μετα , ο πατερας μου ή η μανα μου να με κατηγορει μετα επειδη εγω ενδιαφερομουνα για ασημαντα ,δικα μου προβληματα και τους επρηζα...Απο την αλλη όμως , με τρομαζει το γεγονος οτι αν δεν αντιδρασω τωρα στα 20 μου και δεν εχω θαρρος και δεν παρω πρωτοβουλίες , θα ρθει μια ηλικια γυρω στα 30 κάτι οπου αν δεν εχω εμπειριες και δεν εχω ζησει ορισμενα πραγματα ειμαι καταδικασμενος οσον αφορα σχεσεις παρεες κλπ κλπ....και δεν είναι οτι στο παρελθον ημουνα καλα σε αυτα τα θεματα και τωρα μελαγχολησα..στην ουσια τωρα θελω να τα ζησω..αυτο το γαμημένο "στην πράξη" που σκέφτομαι με τρομάζει...Δηλαδή τι είναι καλύτερο ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ να κάνω..Και φοβαμαι οι πραξεις μου τι συνεπειες θα εχουν για την οικογενεια μου....Και αυτη η Αθήνα ,η οικονομικη κριση και η κοινωνία που ζουμε ειναι αστα να πανε..Γενικα στην παρουσα φαση φοβαμαι πολυ το θανατο...και δεν μπορω να στραφω στη θρησκεια γιατι θυμωνω οσο σκεφτομαι ποσοι εντελως αδικοι θανατοι συμβαινουν...πάντως όποτε υπάρχει ευκαιρία για χιουμορ, ουσιαστική και όμορφη επικοινωνία με άλλα άτομα αυτό μου αρεσει πολυ...πειτε συμβουλες ,εμπειριες , ο,τι θελετε...