ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θύμωνα μαζί σου γιατί πίστευα πως πάντα θα είσαι εκεί για να μιλάμε να διαφωνούμε να γελάμε να με ηρεμείς να μου δίνεις ελπίδα και κυρίως να αισιοδοξώ. Ήμουν τόσο σίγουρη ότι δεν θα σε έχανα ποτέ. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν το πίστευα. Κι ας μου είπες ένα βράδυ καλοκαιριού στην πλάκα ότι «εγώ θα φύγω νωρίς». Το ήξερες? Θυμάσαι τι σου απάντησα. Όταν ένα βράδυ πριν πολλά χρόνια στο σπίτι στο νησί μιλήσαμε, μου είπες όλοι φοβούνται την στιγμή που θα "φύγουν". Εγώ όμως σε είδα σαν να μην σε ένοιαζε. Ήσουν έτοιμη? Ένα βράδυ πριν 10 χρόνια να σαν αυτές τις μέρες σε πήρα αγκαζέ. Ανεβαίναμε την Πατησίων. Ήμουν χαρούμενη. Είχαμε βρει λύση σε ένα οικονομικό πρόβλημα και μου είπες «Είδες? Όλα φτιάχνουν». Ήσουν τόσο ήρεμη. Ήμουν τόσο χαρούμενη. Μα πιο πολύ ήμουν χαρούμενη γιατί αισθανόμουν πως τα είχα όλα. Δεν ήθελα τίποτα περισσότερο. Αισθάνθηκα τόσο τυχερή εκείνο το βράδυ πηγαίνοντας προς το σπίτι. Το βράδυ της 5ης Δεκεμβρίου που ήρθα να σε δω σπίτι, θύμωσα ξανά μαζί σου. Άφηνες τον χρόνο να περνάει χωρίς να προσέχεις. Κλείνοντας την πόρτα κοντοστάθηκα και σε σε είδα. Είχες το πιο ήρεμο χαμόγελο. Μου λες Σ' αγαπάω πολύ ματακια μου. Ανοίγω λίγο περισσότερο την πόρτα σε χαιρεταω και σου λέω κι εγώ πολύ μάνα. Πολύ. Κλείνοντας την πόρτα άφησα μια μικρή χαραμάδα για δευτερόλεπτα κοιτάζοντας σε χαιρετώντας σε και λέγοντας σου σ’αγαπω. Τίποτα δεν είχα καταλάβει το τι θα επακολουθούσε. Το πρωί της 6ης Δεκεμβρίου είχες φύγει. Έμεινες πολύ λίγο εδώ κάτω. « Μην μου λες πως θα φύγεις. Η καρδιά μου πονάει που νομίζω πως θα σπάσει.» Αυτό σου είχα πει στην πλάκα. Στην μνήμη της μάνας μου. 6/4/1955-6/12/2003