ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λεω ψεματα.Πολλα ψεματα.Σε ολους.Κυριως,ομως,στον εαυτο μου.Λεω ψεματα πως δε με ενδιαφερει το ατομο αυτο. Λεω πως τον ξεπερναω και μου λενε μπραβο,φαινεται,κανεις βηματα.Λεω πως δε μπορω να ειμαι συνεχεια στην τσιτα για το ποτε θα εμφανιστει.Λεω πως κουραστηκα,πως βαρεθηκα να ασχολουμαι με κατι που δεν εχει ουσια.Αυτος πλεον εχει φυγει,ειναι στην Αθηνα.Ερχεται σπανια και καθε φορα που εμφανιζεται ξαφνικα,νιωθω την καρδια μου να σπαει,να θελει να ξεριζωθει απο τη θεση της και να παει σε εκεινον,να του πει πως του ανηκει.Γιατι ετσι νιωθω οντως.Αυτη τη στιγμη κοιταω το πληκτρολογιο και οχι την οθονη,γιατι ντρεπομαι να παραδεχτω τα συναισθηματα μου ακομα και στον ιδιο μου τον εαυτο.Τον ανθρωπο αυτο,παρ'ολο που δε μου εχει δειξει κατι για να το πιστευω αυτο,θα μπορουσα να τον ερωτευτω.Ισως να τον εχω ερωτευτει ηδη δηλαδη.Τοτε,τον Ιουνη,μου ειχε βγαλει κατι που δε μου ειχε βγαλει κανεις μεχρι τωρα.Ηταν τοσο γλυκος και δεν ειχε καμια σχεση με αυτο που βγαζει.Γενικα,φαινεται σαν ενας 'χαρντκορ' αναρχοπανκης,χωρις ουσια.Σαν ενα ατομο που θελοντας να βγει απο τη μαζα,μαζοποιειται καπου αλλου.Αλλα εγω θεωρωπως εχει πραγματα μεσα του.Πραγματα τα οποια δεν του εχει αναγνωρισει πολυς κοσμος,και ουτε εχει αφησει πολυ κοσμο να τα δει.Πραγματα που,παρ'ολο που δεν ξερω αν οντως υπαρχουν,εγω τα ενιωσα.Δε μιλησαμε ποτε για πραγματα συγκεκριμενα,παντα μιλουσαμε γενικα και αοριστα.Για καταληψεις,στεκια,συναυλιες και μπαντες.Αυτα,δηλαδη,για τα οποια μιλας με τους κολλητους σου και οχι με τον ανθρωπο για τον οποιο νιωθεις πραγματα.Νομιζα πως ειχα χρονο.Εκανα λαθος,ξανα.Ολη μου η ζωη ειναι ενα συνολο απο λαθη.Τιποτα σωστο,τιποτα αξιεπαινο.Απλα λαθη,λαθη,λαθη.Μαλακιες.Για αυτο το ατομο πραγματικα ηθελα να προσπαθησω,ισως ομως,με βαση τις κλισε ατακες του φβ δεν το ηθελα αρκετα γιατι 'οταν θελεις κατι παρα πολυ,ολο το συμπαν συνομωτει για να το αποκτησεις' ή 'οταν θελεις κατι πολυ δε σταματας πουθενα μεχρι να το αποκτησεις' ή ακομα και 'αν δεν καταφερεις κατι ειναι επειδη δεν το θελησες αρκετα'.Ολα αυτα ειναι τυπικες κλισε μαλακιες.Γιατι εγω τον ηθελα,τον θελω,και θα τον θελω.Τον ηθελα απο την πρωτη στιγμη που τον ειδα,χωρις να ξερω τι θα επακολουθησει.Στην αρχη το ηλεγχα βεβαια,γιατι δεν ηθελα να καταληξω παλι να βασανιζομαι για καποιον που δε γνωριζα καν.Κι ομως,τον γνωρισα.Και,πραγματικα,ολα αλλαξαν εκεινη τη μερα.Νομιζω πως δε θα την ξεχασω ποτε,οσο παρανοικο και να ακουγεται.Και νομιζω πως θα τον περιμενω για καιρο,αληθεια.ΜΠΟΡΩ να ξεκολλησω,ΜΠΟΡΩ να προχωρησω στη ζωη μου,ΜΠΟΡΩ να επικεντρωσω αλλου την προσοχη μου.Αλλα υπαρχει ενα θεμα.Δε θελω.Υπαρχει ακομα καπου μεσα μου,βαθια,μια σπιθα ελπιδας.Ποσο ποιητικο,ε?Κι ομως ειναι αληθεια.Νιωθω αυτη την ελπιδα,την αισθανομαι.Ζω καθε μερα με αυτη την ελπιδα.Και ειναι τοσο υπερβολικο οσο ακουγεται,ναι.Απο την μερα που ξαναεμφανιστηκε,Παρασκευη 6 Δεκεμβρη,δεν μπορω να σταματησω να τον σκεφτομαι.Τον ειδα 3 μερες συνεχομενα και αυτη τη φορα ουτε γεια.Με ειδε,το ξερω.Τον ειδα που με ειδε.Κι εκεινος με ειδε που τον ειδα.Αλλα κανενας απο τους δυο μας δεν εκανε το βημα.Και σιγα το βημα.Ενα γεια.Αποδειχθηκε βεβαια πως τα αισθηματα δεν ειναι αμοιβαια.Ισως ηταν καποτε,εστω για λιγα δευτερολεπτα,αλλα οχι πια.Βλεπεις,υπαρχουν κοπελες με περισσοτερο θαρρος απο μενα,κι αυτες ειναι που στο τελος παιρνουν αυτο που θελω.Και της το παραδεχομαι,αληθεια.Γιατι ειχε τα αρχιδια και διεκδικησε.Γιατι μεσα σε 1 ωρα καταφερε αυτο που δεν εχω καταφερει εγω μεσα σε 5 μηνες.Ακομα κι αν το εκανε για να επιβεβαιωσει οτι περναει η μπογια της,αυτο που ηθελε το καταφερε.Κι εγω εμεινα να κοιταω και να κρατιεμαι να μην κλαψω.'κλαινε οσοι στο βαθος ακομα ελπιζουν' εγραψε ο λειβαδιτης.Και ειμαι η ζωντανη αποδειξη.Ακομα ελπιζω,και δε θα παψω να ελπιζω συντομα.Θελω για μια φορα στη ζωη μου να καταφερω αυτο που θελω.Ακομα και με τις γυμνασιακες μου τακτικες.Ακομα και χανοντας ευκαιριες.Ακομα και αφηνοντας αλλες να τον πλησιαζουν κι εγω να κραταω αποσταση ασφαλειας.Καποια στιγμη θα ειναι δικος μου.Ποσο χαζογκομενε εκφραση.Αλλα θα το καταφερω καποτε,πιστευω στον εαυτο μου.Ισως οχι αυριο,μεθαυριο,σε 1 μηνα.Ισως ακομα και σε 1 χρονο,2 χρονια.Αλλα θα το καταφερω.Με τον δικο μου τροπο και τη δικη μου θεληση.Δε μου αρεσει να με πιεζουν,και ισως γι αυτο οσες φορες μου ειπαν να κανω κινηση δεν εκανα.Αλλα μπορει αυτο να ειναι και μια δικαιολογια για τον αδυναμο χαρακτηρα μου.Ισως να ειμαι τοσο αδυναμη και δειλη,που να βρισκω γελοιες δικαιολογιες για τα πραγματα που δεν κανω.Παρα ταυτα,'θα ξαναβρεθουμε μια μερα.Και τοτε ολα τα βραdια και ολα τα τραγουδια θα ειναι δικα μας'.