14.12.2013 | 04:51
Άγρια Νιότη
θεωρητικα ειμαι στην περιοδο της ζωης που θα πρεπε να τρεχω γυμνη στους δρομους τσιριζωντας ,να τραγουδω παραφωνα στο φουλ στην μεση ενος καταραχτη και να ερχεται ο αλλος να με φιλησει με παθος στην μεση του τραγουδιου,να κλαμπιζομαι ολη μερα ,να κανω ποδηλαταδες,ταξιδια κτλ.αλλα επειδη ειμαι φοιητρια στην Αθηνα στο πατρικο μου και μάλιστα επειδη ειμαι φοιτητρια στην αθηνα του 2013 που δεν παιζει λεφτο ουτε να πας για καφε η ζωη μου δεν ειναι πολυ ετσι.και ειχα αρχισει να αναρωτιεμαι μηπως ειμαι μιζερη ,βολεμενη,μηπως πνευματικα τεινω να πλησιασω τα 60 .γενικα αναρωτιεμαι συχνα που ειναι το παθος και η δραση στην ζωη μου.αλλα μετα παλι σκεφτομαι την στιγμη που θα μου στειλει μηνυμα,που θα μου χαμογελασει στο αμφιθεατρο ,που θα με φιλησει και θα με σφιξει στην αγκαλια του για λιγο δευτερολεπτα και σνειδητοποιω οτι ναι εκεινες τις στιγμες νιωθω σαν να τρεχω γυμνη στους δρομους,η σαν να σκουζω σε καταραχτες....και λεω δεν εχουμε λεφτα ρε γαμωτο αλλα παθος εχουμε :)
