ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζηλεύω πολύ.Ζηλεύω όσους έχουν θέρμανση φέτος το χειμώνα,όσους μπορούν να ανάψουν το θερμοσίφωνα και να κάνουν ένα μπάνιο της προκοπής και όχι να πρέπει να γεμίσουν ένα κουβά με νερό και να λουστούν με το μπρίκι.Ζηλεύω όσους μπορούν να πάνε για ένα καφέ και να μην σκέφτονται τα 3 ευρώ που θα χαλάσουν.Ζηλεύω τους συνομήλικούς μου που πάνε βόλτα έξω με τη σχέση τους και εμείς πρέπει να καθόμαστε στο σπίτι μέσα με τα μπουφάν.Ζηλεύω γιατί ποτέ μου δεν θυμάμαι να έχω περάσει ένα ζεστό χειμώνα και ας είμαι μικρή σε ηλικία σε μια υποτιθέμενα ανεπτυγμένη χώρα.Ζηλεύω γιατί δεν μπόρεσα ούτε τα χρόνια της "αφθονίας" να απολαύσω δεδομένης της οικονομικής στενότητας των γωνιών μου και της μικρής μου ηλικίας.Και γιατί τώρα με τη κρίση δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να ζήσω λίγο χωρίς το άγχος των χρωμάτων,να μπορέσω να αγοράσω 5 πράγματα χωρίς να πρέπει να κάνω μια ζωή αποταμίευση.Και ζηλεύω όσους μπορούν να χαμογελάνε ελεύθερα χωρίς κάποιο βάρος στο πίσω μέρος του μυαλού τους.Οσοι με γνωρίζουν με θεωρούν ως ένα αισιόδοξο και χαρούμενο άτομο.Πίσω όμως από το χαμόγελο κρύβεται ένα συνεχές άγχος και μια πικρία.Δεν ξέρω αν θεωρούμαι διπρόσωπη που ενώ χαμογελώ όσο ακούω διηγήσεις για τις βόλτες φίλων και γνωστών,εγώ μέσα μου ζηλεύω τη τύχη τους.Συγγνώμη για τη γκρίνια μου.