ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ακούω για ανθρώπους που στα 19 τους έχουν ήδη κάνει 10-15-20 σχέσεις. Λένε πως έχουν πληγωθεί, οτι έχουν δώσει τα πάντα κι δεν έχουν πάρει τίποτα κι πολλά ακόμη. Σκέφτομαι οτι ίσως νιώθουν προδομένοι, είναι το μόνο που μου φαίνεται λογικό. Μετά αναρωτιέμαι, έχουν νιώσει ποτέ κάτι αληθινό για κάποιον; Μήπως όλες τις σχέσεις τους τις έκανα από αντίδραση; Μήπως απλά χρειάζονται προσοχή; Λένε πως είναι έμπειροι, πως έχουν ζήσει πολλά που εγώ με μια σχέση που΄χω κάνει δε μπορώ ούτε να φανταστώ. Δε λέω, σίγουρα έχουν γνωρίσει περισσότερους ανθρώπους, αλλά τους έχουν όντως γνωρίσει; Μπήκαν στη διαδικασία να αναρωτηθούν τι έχουν νιώσει, τι έχουν ζήσει, πως σκέφτονται, πως αντιδρούν αυτοί που έχουν δίπλα τους; Ένας ή δύο μήνες είναι μεν αρκετός καιρός να ερωτευτείς κάποιον (νομίζω_ αλλά όχι να τον ζήσεις κιόλας ώστε να μπορείς να τον χαρακτηρίσεις ή ακόμη κι να τον κρίνεις. Εγώ προσωπικά έχω απογοητευτεί από τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου. Είναι τόσο επιφανειακοί, τόσο ρηχοί, τόσο επιπόλαιοι. Αλλά το χειρότερο, νομίζουν πως ξέρουν κι πως έχουν ζήσει τα πάντα... Κι φοβάμαι πως με αυτόν τον τρόπο θα φύγει η ζωή τους χωρίς να νιώσουν κάτι βαθύ, χωρίς να ζήσουν.