ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν απο 4 μηνες παλι εδω ημουν. Παλι για σενα εγραφα. Παλι χωρις να το ξερεις. Δεν θα το μαθαινες ποτε. Πριν απο 4 μηνες, ουτε που φανταζομουν πως θα καθομουν εδω, τωρα, με δακρυα στα ματια, γιατι πρεπει παλι να σε αποχαιρετησω, γιατι πρεπει παλι να σου πω αντιο. Μακαρι το αντιο αυτο να μην ειναι αντιο, να ειναι "θα τα πουμε" να ειναι "τα λεμε" να ειναι "μιλαμε μωρο μου". Μακαρι το αντιο αυτο να ειναι το δευτερο απο τα πολλα που θα πουμε, απο αυτα που θα συνεχισουμε να λεμε καθε φορα που οι δρομοι μας χωριζουν, απο αυτα που θα σημαινουν την εναρξη της αντιστροφης μετρησης, μεχρι παλι να γυρισεις, παλι να με ξαναβρεις και παλι να σε φιλησω, να σε κρατησω, να σε αγκαλιασω, να σε χαιδευω και να με κοιτας, ετσι οπως με κοιτας, μες τα ματια, μες την καρδια, μες την ψυχη. Ειναι πολλα, τοσα πολλα και φοβαμαι πως δεν θα μου δωθει ποτε η ευκαιρια ουτε και ο χρονος να στα πω, να τα μαθεις, να εκτεθω ακομα περισσοτερα σε σενα, σε σενα που μου μαθες να ειμαι. Να ειμαι κατι παραπανω απο μια κυνικη φιγουρα στο αχανες πληθος, κατι παραπανω απο ενα χαμμενο κοριτσι. Θα σε περιμενω λοιπον, μετρωντας τις μερες παλι μια-μια, και οτι κι αν γινει εσενα θα σκεφτομαι, εσενα θα θελω. Θα σε περιμενω. Θα σε κρατησω απο το χερι, θα τρεμω αλλα θα σε κρατησω, και θα προχωρησω μαζι σου μεχρι το τελος. Οποιο κι αν ειναι αυτο.