ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βάζω και ακούω katatonia και διαβάζω εξομολογήσεις:/ όσο πέρνα η ώρα η στεναχώρια μου με κατακλείει και νιώθω ένα απερίγραπτο κενό στην καρδιά μου. Ένα σκοτάδι πιο πυκνό κι από αυτό της αφέγγαρης και αναστρης νύχτας. Και αφήνομαι εντελώς σε αυτά τα αισθήματα χωρίς κανέναν σκοπό και καμία επιθυμία να νιώσω καλύτερα, μάλιστα κάποιες φορές απολαμβάνω αυτήν την πτώση και παραδίνομαι σε αυτήν αφήνοντας την να με κυριεύσει. Και τότε όταν φθάσεις σε αυτό το σημείο στο χείλος της αβύσσου εκεί που πιστεύεις ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα αρχίζει δειλά δειλά να τρεμοπαίζει μια αναλαμπή φωτός! Που όταν κάτσεις πιο μετά και το σκεφτείς συνειδητοποιείς ότι αυτό το φως υπήρχε από πριν απλά Εσύ δεν το έβλεπες. Κι όσο συγκέντρωνεσαι σε αυτό φως, αυτό όλο και θεριευει και σιγά σιγά γιγαντώνεται και δεν νιώθεις πια μόνος κι αβοήθητος αλλά αισθάνεσαι μια περιπτύξή, μια αγκαλιά και η καρδιά σου πλέον φλέγεται και νιώθεις πλήρης κι ότι όλοι σε αγαπούν κι θέλεις όλοι να γνωρίσουν αυτήν την Αγάπη που πηγάζει από αυτό το γλυκό και ήρεμο φως! Εύχομαι από καρδιάς όλοι και όλες να γνωρίσουν και να βρουν αυτό το Φως μέσα τους!