ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

... εδώ στα νότια προάστια σήμερα,γλυκέ μου... Όπως ακριβώς αξίζει σ' ένα ποίημα (?) πάθος...http://youtu.be/8qvAKuWI2D8ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ"Φαίνεται πια πως τίποτα - τίποτα δεν μας σώζει..."ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΞέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,που του γραφέιου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιάνα φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,που αβρές μαθήτριες τ' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουνμε κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ...Σκεφτείτε...Εγώ.Ένα καράβι...Να σας πάρει, Καίσαρ...Να μας πάρει...Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.- Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένεςκι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινασαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμεπαράξενες στη γέφυρα ιστορίες,για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνεκαι τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκειεσείς τσιγάρα "Κάμελ" να καπνίζετε,κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,- μια γριά σ' ένα πολύβουο καφενείο -μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβιαστα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψειγυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,λόγια κοινά, κενά, "καπνός κι αθάλη",που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε.