ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο νονος μου ηρθε στην Αθηνα να σπουδασει στο πολιτικο της νομικης. Ομως δεν πηρε ποτε πτυχιο. Βρηκε να κανει κατι αλλο που τον ενδιεφερε περισσοτερο. Ανοιξε μπαρ στη Βαθη. Με κοριτσια, με βαρια κοκκινα φωτα και σκυλαδικα στη διαπασων. Επεσε να πεθανει η μανα του μα, καποτε το χωνεψε κι ελεγε οτι το παιδι εχει καφετερια στην Αθηνα. Ενα απο τα πολλα κοριτσια που περασαν απο κει ηταν και μια απο την Κρητη. Η Ρενα. Ηταν οπως ακριβως τη φανταζεστε. Ψευτοσατεν, φθαρμενο λεοπαρδαλε, φθηνο διχτυωτο, παμφθηνο ξανθο. Ολοι οι πελατες ηταν τσιμπημενοι μαζι της.Κι αυτη τους επαιζε κανονικα. Αναστεναζε η μπαρα οταν ανεβαινε για τα τσιφτετελια της. Εκλεινε τα ματια και σουφρωνε τα κατακοκκινα χειλακια της. Κι ολοι απο κατω, χαλαρωναν τις γραβατες τους ασθμαινοντας. Η Ρενα στα διαλειμματα, πετουσε τις ιδρωμενες, πλαστικες γοβες, αναβε τσιγαρο και εβγαζε απο την τσαντα της ενα βιβλιο. Γεωργιος Βιζυηνος, Διηγηματα Β'. Ναι.Σ'ενα μερος που μυριζε υγρασια και σπερμα το Ρενακι διαβαζε με παθος Βιζυηνο. Και τοτε εμοιαζε σαν ενα κανονικο κοριτσι που κραταει ενα βιβλιο σε παγκακι στο Ζαππειο...Αφιερωμενο σ'αυτον που μεμφεται εκεινον που μας χαριζει ποιηματα του Ελυτη, λεγοντας οτι τον σκορπιζει στις σελιδες των εξομολογησεων. Η τεχνη χωραει παντου αγαπητε.