ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από 3 χρόνια ο σύντροφός μου έχασε τη δουλειά του-όσο και αν ακουστεί απίστευτο ή ακόμα και αλλόκοτο- εξαιτίας της ζηλοφθονίας συγγενικού μου προσώπου. Εχουν όλα αποδειχθεί αν και κανείς δεν έκανε κάτι να διορθώσει την αδικία. Οσοι γνωρίζουν κάνουν σαν να μη θέλουν να "θυμούνται". Εκείνος από την άλλη παρόλο τον πόνο, την θλίψη και την απογοήτευση συνεχίζει να ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά. Ατέλειωτα βιογραφικά στέλνονται μέρα-νύχτα εντός και εκτός συνόρων. Ταυτόχρονα συνεχίζει να εμπλουτίζει το ήδη "βαρύ" βιογραφικό του με εκπαιδεύσεις παντός τύπου. Πτυχίο, μεταπτυχιακό, εξειδίκευση, δικαίωμα "υψηλής" υπογραφής και ότι άλλο θα μπορούσε να απαιτηθεί...Ομως τίποτα. Ούτε καν εισπράκτορας σε διόδια της Αττικής οδού...Δεν πτοήθηκε να ζητήσει ακόμα κι'αυτό φτάνει να εργαστεί...Η δική μου θλίψη ατέλειωτη...πένθος βαρύ...βάσανο που δεν τελειώνει...παρακαλάω μέσα μου κάθε μέρα να γίνει κάτι... Νομίζω θα ξαναγεννιόμουνα...δεν ζητάω τίποτα για μένα, αν εκείνος βρει δουλειά θα είμαι ευτυχισμένη... κουράστηκα να κλαίω από λύπη, θέλω να κλάψω πολύ από χαρά! Χάσαμε τρία από τα καλύτερά μας χρόνια και τα πιο παραγωγικά στον πόνο και την απογοήτευση. Δεν θα γυρίσουν πίσω, το ξέρω, αλλά Θεέ μου γιατί τόσος φθόνος, γιατί ...γιατί..