ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάποτε πίστευα πως "για όλους έχει η ζωή". Πλέον είμαι πεπεισμένη πως η ζωή είναι άδικη. Και εξηγούμαι: πριν τέσσερις μήνες περίπου, ένιωθα την απόλυτη ευτυχία. Είχα για πρώτη φορά όλα όσα ήθελα και ένιωθα μια πληρότητα. Σήμερα νιώθω μισή. Ο βασικός λόγος είναι ότι με παράτησε με το χειρότερο τρόπο ο άντρας που με τον οποίον ήμουν -και είμαι- τρελά ερωτευμένη. Από τότε η ζωή μου πήρε την κάτω βόλτα, νιώθω λες και ότι κάνω σκιάζεται από ένα πέπλο θλίψης. Και η απορία μου λοιπόν είναι η εξής: γιατί να συμβαίνουν τόσο άσχημα πράγματα σε ανθρώπους που δεν τα αξίζουν; Γιατί όχι, δε νιώθω ότι τα άξιζα. Και μετά βλέπεις κάποιους άλλους, που έχουν κακία μέσα τους, κι όμως τους συμβαίνουν αυτά ακριβώς που ζητάνε...Ε κι εκεί σε πιάνουν και τα νεύρα και η απελπισία και όλα και λες κάτσε ρε φίλε, λίγη δικαιοσύνη, γιατί να μου τυχαίνουν εμένα όλα αυτα;Αυτό. Ήθελα απλώς να τα βγάλω από μέσα μου.