3.2.2014 | 19:53
Ωρες-ωρες
νιωθω τοσο ηλιθια....Καθε μερα λεω πως θα σου μιλησω,θα σε πλησιασω..και καθε μερα κωλωνω και δεν κανω τιποτα...το βραδυ βασανιζομαι μονη μου και ορκιζομαι οτι αυριο θα κανω οσα δεν μπορεσα σημερα...να σε πλησιασω επιτελους!Βαρεθηκα καθε βραδυ να μην κοιμαμαι και να σκεφτομαι ολες τις ευκαιριες που εχασα μαζι σου..και πιο πολυ με πληγωνει η σκεψη οτι καποια στιγμη οι ευκαιριες θα σταματησουν...Γιατι καποιοι βγηκαμε τοσο δειλοι;;πειτε κατι να παρω θαρρος..και αυριο να τολμησω να κυνηγησω αυτο που πραγματικα θελω...
