3.2.2014 | 20:35
αμαρτια εξομολογημενη, αμαρτια δεν ειναι...
κι ομως ειναι... να βρισκομαι καπου, αλλα να θελω να ειμαι καπου αλλου... να ειμαι με εναν ανθρωπο που με υπεραγαπα κι εγω να σκεφτομαι καποιον αλλον... να ευχομαι να μην μου δωσεις ξανα σημασια κι οταν το κανεις να στεναχωριεμαι και να κλαιω... να θελω σαν τρελη τα φιλια σου κι οταν με φιλας να πεθαινω απο τυψεις... θα μου πεις δε ξερεις τι σου γινεται. σιγουρα. αλλα φοβαμαι. δε μπορω να αρχιζω παλι απο την αρχη... να γκρεμισω οτι εχω χτισει. ειναι πολυ δυσκολες οι σχεσεις. η αγαπη. κι εσυ εισαι κατι το αβεβαιο, το αγνωστο. φοβαμαι παρα πολυ. ξερω ποιο ειναι το σωστο. κι εσυ ξερεις. τι να κανω, να τα τιναξω ολα στον αερα, να παμε στο διαολο ολοι μαζι? ειναι εγωιστικο νομιζω. δε μπορω αλλο. επειδη βλεπεις εναν ανθρωπο να χαζογελαει και να κανει καραγκιοζιλικια δεν σημαινει οτι ειναι και καλα...μη συμπεριφερεσαι σα να μην συμβαινει τιποτα. αυριο θα σου μιλησω.