ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

τα γεγονότα έχουν ως εξής:ο φίλος μου(27 ετών) με τον οποίο είμαστε μαζι 1,5 χρόνο είναι φέτος "στρατιώτης" -αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη- διότι στην πραγματικότητα είναι κάτι σαν δημόσιος υπάλληλος.. κάνει στρατό στην Αθήνα, δίπλα από το σπίτι του(κυριολεκτικά!), πηγαίνει στην υπηρεσία πρωί με μεσημέρι και κάνει 2-3 φορές μες τη βδομάδα κάποιες μεταμεσονύκτιες βάρδιες, τύπου 2 με 7 το πρωί.θα μου πείτε γιατί τα λέω όλα αυτά και ποιόν αφορούν;αφορούν εμένα, διότι τους τελευταίους 2 μήνες, η ψυχολογία του είναι στον πάτο, γεγονός που με κάνει και ανησυχώ γι αυτόν. τσαντίζεται που δεν μπορεί να δουλέψει παράλληλα και νιώθει "άχρηστος" όπως λέει, που κάνει "το νυχτοφύλακα" όπως λέει, που νομίζει ότι ζει την πιο σοβαρή παράνοια του κόσμου,γενικώς νεύρα νεύρα νεύρα.. μαζί μου και με όλους. το μόνο θέμα συζήτησής μας είναι ο στρατός. επίσης, πολλές φορές παρεξηγούμαι σε κάτι που λέω, παρά το ότι προσπαθώ να τον στηρίζω και να του δίνω δύναμη. έχω να τον δω 10 μέρες, επειδή δεν του βγαίνει το πρόγραμμα του(!), έχει κλειστεί στον εαυτό του και δεν ξέρω μέχρι πότε.. ειλικρινά νιώθω ότι έχουμε απομακρυνθεί χωρίς σοβαρό λόγο..γιατί ρε παιδιά τόσα νεύρα; και ρωτάω κυρίως τα αγόρια: τόσο πολύ σας επηρεάζει κάποιους η όλη φάση;; γιατί;(καλά, τον δικό μου τον θεωρώ και κακομαθημένο τελικά, μόνο εκεί μπορώ να καταλήξω μάλλον.. ίσως και ανίκανο να διαχειριστεί πιο δύσκολες καταστάσεις, διότι κατά τα άλλα η ζωή του φαντάζει ιδανική: έχει υγεία, δουλειά στο γραφείο του πατέρα του, φίλους, κοπέλα που τον νοιάζεται.. τι άλλο να ζητήσει κανείς;;)από την άλλη, προσπαθώ μέσα σε όλα να είμαι αισιόδοξη.. κι εγώ δουλεύω 10-12 ώρες καθημερινά, όλοι έχουμε τα δικά μας, αλλά ας είμαστε και λίγο αισιοόδοξοι, τι φταίνε οι άλλοι που μας αγαπούν;;ειλικρινά ανησυχώ γι αυτόν.. θέλω να του δώσω ένα δυνατό χαστούκι μπας και ξυπνήσει και καταλάβει πως η ζωή περνά μπροστά πό τα μάτια μας και τη χάνουμε με κάτι τέτοια..δεν ξέρω τι να κάνω.