ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με το συντροφο μου ειμαστε μαζι ενα χρονο. Ο πρωτος καιρος ηταν παραμυθενιος, ακομα περισσοτερο απο το συνηθισμενο. Μειναμε μαζι απο το δευτερο μηνα. Τους τελευταιους δυο μηνες πηρε μια σημαντικη προαγωγη και πλεον δουλευει 12 ωρες την ημερα. Ενω στην αρχη το μονο που τον ενοιαζε ηταν ποτε θα σχολασει για να περασει ολο το χρονο μαζι μου συζητωντας, σε ομορφα μερη και παιζοντας μουσικη, εχει γινει ενα με τα παιχνιδια του. Λεει οτι τον ηρεμουνε εγω ομως τον ακουω συχνα να βριζει και να φωναζει, κατι που επισης δεν εκανε ποτε μπροστα μου. Περιοριστηκαν παρα πολυ τα ομορφα λογια, τα τραγουδια και η ερωτικη μας ζωη παει απο το κακο στο χειροτερο. Και οχι κυριως λογω κουρασης, αλλα γιατι ο χρονος δεσμευεται σε ενα ματσο pixels. Δεν εγκρινω καθολου το gaming μετα απο καποια ηλικια, ειδικα εαν φτανει κανεις στο σημειο να αλλοιωνει τις διαπροσωπικες του σχεσεις-να σημειωσω οτι και ολοι του οι φιλοι εχουν να τον δουν προ προαγωγης γιατι δεν εχει χρονο, αλλα 3-4 ωρες την ημερα θα παιξει βρεξει χιονισει. Οσο ελαστικη και να φανω, δεν εγκρινω συμπεριφορες που αγγιζουν τα ορια της κυκλοθυμιας και της αντικοινωνικοτητας για χαρη ενος παιχνιδιου. Αν το ηξερα οτι ειναι gamer ισως και να τον ειχα δει αλλιως, γιατι πραγματικα δεν μπορω να δεχτω οτι για να κανουμε αλλα πραγματα π.χ. να βγουμε μια βολτα ή να παμε ενα θεατρο δεν εχουμε χρονο και κυριως διαθεση αλλα για να ξεφωνιζουμε με τις ωρες μπροστα απο μια οθονη εχουμε απλετο. Σε συνδυασμο με την ερωτικη κατρακυλα τα νευρα μου ειναι στα ορια του σπασιματος. Να φυγω ή να ελπισω οτι θα ειναι μια φαση και να κανω υπομονη γιατι προκειται για εναν πραγματικα υπεροχο ανθρωπο; Αλλα απο την αλλη αν ειναι να κανει ετσι καθε φορα που ειναι στρεσαρισμενος απ'τη δουλεια, πως μπορω να ελπισω σε ενα κοινο μελλον αφου δεν μπορω να διαχειριστω τετοια κατασταση;