ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...σκέφτηκα να γράψω εδώ, μπας και ακόυσω και κάποια άλλη άποψη. Η κρίση -εκτός από τα τόσο προφανή δράματα, κάνει και κάτι άλλο: ξεριζώνει και καρδιές. :( Δε θέλω να μακρυγορήσω, οπότε here's the thing: Μετά από τις σπουδές μου στην πρωτέυουσα, έμεινα εδώ, βρήκα δουλειά, βρήκα έναν άνθρωπο που ερωτεύτηκα πολύ. Όλα καλά, μέχρι που έχασα τη δουλειά μου και οικονομικά είμαι δύσκολα. Ωστόσο αποφάσισα να το παλέψω. Δουλεια δε βρίσκω παρόλο που ψάχνω καιρό, και οι γονείς μου με παροτρύνουν να επιστρέψω στην πόλη μου. Οι φίλοι μου οι περισσότεροι εχουνε φύγει και όσοι είναι εδώ έχουνε απομακρυνθεί. Ο καθένας κοιτάει τη ζωούλα του. Με πληγώνει πολύ αυτό, αλλά δεν το δείχνω. Ξαφνικά βρέθηκα ολομόναχη. Κόβω βόλτες πάνω κάτω σ'ενα διαμέρισμα ολημερίς. Ο σύντροφός μου δουλεύει πολύ, οπότε βλεπόμαστε λίγο. Εδώ πρέπει να πω ότι ενώ είμαι πολύ ερωτευμένη, έχουμε πολλά προβλήματα. Είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος, αλλά είναι λίγο-αυτό που λέμε δύσκολος χαρακτήρας, κλειστός- και ερχόμαστε συχνά σε σύγκρουση. Παρ'όλ'άυτά, όταν είμαστε καλά, δε θέλω τίποτε άλλο στη ζωή μου για να νιώθω πλήρης. Τώρα όμως καλούμαι να απαντήσω στο δίλημμα που με ταλανίζει: να επιμείνω στον έρωτα και στη αγάπη μου, αλλά με το τίμημα να νιώθω τόση μοναξιά; ή να το αφήσω και να πάω στην οικογένειά μου και στους φίλους μου (τουε πραγματικούς) όπου θα είμαι πιο χαρούμενη σε πολλά επίπεδα, αλλά χωρίς αυτόν που αγαπώ; υγ: Ουσιαστικά ξέρω πως μόνο εγώ μπορώ να δώσω τη σωσή απάντηση, αλλα θα εκτίμουσα πολύ και κάποια άλλη γνώμη, :)