ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ένιωθες πως όλοι σε αγαπάνε, έφευγες μακρυά μου, σαν περιστέρι, και δεν με θυμόσουν, για πολύ καιρό. ‘Οταν είχες παρέες άλλες, φίλους τους ονόμαζες, παρέες που πίστευες θα σε γεμίζουν, παρέες που νόμιζες θα σου σταθούν για πάντα, με ξεχνούσες τρέχοντας ξοπίσω τους... Ζήλευα κάπου ίσως, είναι η αλήθεια..μα ο καιρός περνάει, κι εγώ ήμουν ακόμη εδώ. Οι παρέες σου ερχόντουσαν και φεύγανε. Κι εγώ έμενα εδώ...Τι έμενε; πόνος έμενε, μοναξιά, μελαγχολία κι απογοήτευση. Και μόλις ένιωθες καρδούλα μου να πονάς, κάθε που ένιωθες μόνος..έτρεχες σε μένα, τότε με θυμόσουν πάλι. Εμένα είχες για τον πόνο σου...άλλους για τις χαρές σου...μα, ας είναι, κι εγώ πάντα σου άνοιγα την αγκαλιά μου, και σου έλεγα “έλα μου”.. Σου χάιδευα το πρόσωπό σου να μην κλαις, σκούπιζα τα δάκρυά σου, ημέρευα την ψυχή σου... κι άνοιγα όπως πάντα μετά τα χέρια μου...κι εσύ πετούσες πάλι μακρυά μου... σαν άσπρο περιστέρι... κι εγώ έμενα εκεί να σε κοιτάζω...μόνος πάλι, να σε κοιτάζω καθώς απομακρυνόσουν... πετώντας μακρυά μου όπως έκανες πάντοτε, ξέροντας όμως, με πίκρα, πως θα πονέσεις ξανά, και πάλι θα με θυμηθείς, και τότε θα ξανάρθεις να σου διώξω τον πόνο σου, και να φύγεις ξανά καρδούλα μου... Γιαυτό.... όταν νοιώθεις μοναξιά, να θυμάσαι εμένα όταν η καρδιά σου κλαίει να έρχεσαι σε μένα όταν χρειάζεσαι έναν ώμο να κλάψεις, γείρε στον δικό μου όταν ένα μυστικό βαραίνει την ψυχή σου, να το λες σε μένα κι όταν θα χαίρεσαι ψυχούλα μου... να φεύγεις... να πετάς.....