ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου έχει ξανασυμβεί να χάσω κατοικίδια τα οποία είχαμε για καιρό πριν πάω να σπουδάσω. Τον Πρασινούλη μου τον είχα δει μερικές φορές. Μια φορά όταν ήταν πολύ μικρός και μετά άλλες 2-3. Συνολικά δεν τον έζησα πάνω από 2 μήνες. Ο θάνατος του όμως με πείραξε πιο πολύ απ'όλους. Ο Πρασινούλης ήταν ένα όμορφο, κάτασπρο, γλυκό γατάκι που είχε άλλα τέσσερα παρόμοια αδελφάκια. Μια μέρα απομακρύνθηκε από το σπίτι για μερικές ώρες και γύρισε σε πολύ άσχημη κατάσταση. Η οικογένεια μου παρατήρησε πως είχε κρυώσει βαριά και ήταν κάπως χτυπημένος. Η επίσκεψη όμως στον κτηνίατρο έδειξε ότι δεν ήταν ακριβώς έτσι: το εσωτερικό του στόματος του ήταν κατεστραμμένο και κάτω από τη γούνα του ήταν γεμάτος χτυπήματα. Ήθελε να φάει και δε μπορούσε. Έμεινε στο κτηνιατρείο βαριά άρρωστος και χτυπημένος και χωρίς πιθανότητες να ζήσει πάνω από 3 μέρες. Κι όμως ήθελε να ζήσει. Και θα ζούσε αν ήταν μόνο το κρύωμα το πρόβλημα. Προσπάθησε και κατάφερε να φάει λίγο, άντεξε 10 μέρες. Τελικά πέθανε από ανακοπή. Πρώτη φορά θέλω να χτυπήσω κάποιον τόσο πολύ στη ζωή μου. Γιατί έπρεπε να το βασανίσουν έτσι; Ας ξεπεράσουμε το γεγονός ότι είχε και αυτό αισθήματα και δεν είχε πειράξει κανέναν. Πόσο διεστραμμένος όμως μπορεί να είναι κάποιος και πόσα ψυχολογικά μπορεί να κουβαλάει; Πραγματικά όσοι κάνετε κάτι τέτοια είστε κακομοίρηδες και για λύπηση. ΥΓ: Δε με νοιάζει για το μεγάλο κείμενο, ούτε για το άκυρο θέμα. Ήθελα να ξεσπάσω και το έκανα. Καλό ταξίδι μικρέ.