ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω αν κάνω κάτι λάθος, ή αν κάνω κάτι σωστό ακόμη, αλλά πλησιάζω τα 20 και δεν έχω κάνει κάποια σχέση. Θα μπορούσα αλλά δε με ενέπνεε κάτι στα άτομα που μου το "πρότειναν". Δεν είμαι επιλεκτική,αν βέβαια μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λέξη ως κάτι αρνητικό. Ποτέ δεν έβρισκα κάτι κακό σε αυτό και απλά περίμενα να νιώσω κάτι για κάποιον. Έτσι, ως δια μαγείας, απλά να γνωρίσω κάποιον και να σκεφτώ: "αυτό θα μπορούσε να πάει κάπου, θα ήθελα να γνωρίσω αυτόν τον άνθρωπο παραπάνω..". Και όποτε συνέβαινε κάτι τέτοιο σε μια υποτυπώδη μορφή, είτε έβλεπα ότι δεν υπήρχε ανταπόκριση, είτε δεν το συνέχιζα λόγω κάποιων συνθηκών. Αλλά όσο περνάει ο καιρός αρχίζω και χάνω τις ελπίδες μου. Και δε μιλάω μόνο για τον έρωτα, αλλά και για τη δυνατότητα συνεννόησης με τους ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν. Φυσικά και τους αγαπώ, περνάω αρκετά καλά μαζί τους, αλλά σπάνια νιώθω ότι ανήκω μαζί τους ολοκληρωτικά, ότι έχουμε κοινά. Άλλωστε τι αναζητούμε όλοι πια σ' αυτήν τη ζωή; λίγη αυθεντικότητα να πειστούμε ότι υπάρχουμε πραγματικά, ότι δε ζούμε σε ένα όνειρο.Δεν μου περνούν και πολύ συχνά απ' το μυαλό αυτά, αλλά όταν το κάνουν νιώθω ότι θα μπορούσαν να με καταπιούν, και να σταματήσω να προσπαθώ πια.