ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ζωή μου είναι άθλια και δεν αλλάζει ό,τι και να κάνω. Όσες προσπάθειες κι αν κάνω, όση υπομονή κι αν έχω κάνει, όσες αλλαγές κι αν έχω κάνει μέσα μου. Οι στιγμές μου παραμένουν βασανιστικές και ο πόνος δεν φεύγει. Ένα δηλητήριο με διαπερνά και ό,τι και να κάνω αυτό συνεχίζει να ρέει. Δεν υπάρχει κανείς που να ενδιαφέρεται ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ για το πώς τα καταφέρνει η ... ενώ ξέρουν ότι όλα στη ζωή μου ήρθαν ανάποδα και παλεύω μόνη μου. Δεν έχω άλλη υπομονή, στέρεψε η καλή μου πίστη, δεν μπορώ να κλάψω πια. Μετατρέπομαι σε ένα ζόμπι που δεν έχει δύναμη άλλο και τα μάτια μόνο προδίδουν, γιατί το χαμόγελο προσπαθώ να παραμένει εκεί. Και ναι, νιώθω ΑΔΙΚΙΑ. Έκανα ό,τι μπορούσα, τόσες προπάθειες, τόσες εσωτερικές αλλαγές, για ποιον λόγο; Για να μην μπορώ να τις χαρώ νιώθοντας τόσο πόνο;;;Μέχρι πότε;; Αφού εγώ δείχνω στους άλλους ότι πρέπει να χαίρονται με το κάθετι με τα πιο απλά, με τον αέρα, τα λουλούδια, τον ήλιο. Αφού το έχω μέσα μου... Γιατί να πρέπει να βρω κι άλλον άνθρωπο σαν κι εμένα για να μπορέσω να νιώσω ευτυχισμένη;; Γιατί δεν μου φτάνει που εγώ είμαι έτσι;; Ε ναι, ΔΕΝ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ.Γιατί αν είμαι μόνο εγώ έτσι στο περιβάλλον μου, καταφέρνω πάντα να επηρεαστώ από τη μαυρίλα και την μιζέρια. Ενώ ο εαυτός μου μου φωνάζει ότι ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΤΣΙ. Γιαυτό και είμαι τόσο δυστυχισμένη. Γιατί δεν υπάρχει κάποιος να μοιραστώ όσα έχω μέσα μου και είναι τόσα πολλά... Τόση χαρά, τόσο γέλιο, τόση ευτυχία... Και σκεπάζονται. Και θαύονται. Και γίνονται θολά και καταχωνιασμένα. Ό,τι και να λέτε ο άνθρωπος είναι φτιαγμενος για να ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ και όχι για να ζει τα πάντα μόνος του. Αλλιώς οι στιγμές δεν έχουν καμία αξία. Να περνάνε τα χρόνια να με βλέπω πια γερασμένη και η δυστυχία να έχει ποτίσει όλα τα όργανά μου..;; Αυτή θα είναι η ζωή μου;;; Για αυτό ήρθα σε αυτόν τον κόσμο;;; Για να προσπαθώ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ και να έρχονται κι άλλα χτυπήματα κι άλλα κι άλλα κι άλλα, μέχρις ότου να μην αντέξω πια;; Εγώ πότε θα ζήσω;; Πότε θα νιώσω απαλλαγμένη;; Πότε για ΜΙΑ φορά στη ζωή μου θα νιώσω ανάλαφρη και γαλήνια;; Πότε θα ζήσω τα χρόνια που δεν έζησα αφού αναγκάστηκα να δω την δυστυχία από μικρή;;; Γιατί βρίσκομαι ανάμεσα στους ανθρώπους αφού εγώ δεν μπορώ να ζω ευτυχισμένη όπως εκείνοι;; Γιατί δεν έχω ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ που να με κάνει να χαμογελάω και να μου δίνει κουράγιο;;; Γιατί να πρέπει να χαμογελάω εγώ σε όλους τους άλλους μόνο και μόνο επειδή εμένα κανένας δεν μου χαμογέλασε;; Γιατί να πρέπει να στηρίζω εγώ όλους τους υπολοιπους αφού εμένα κανείς δεν με στηρίζει;; Γιατί να προσπαθώ πάντα να λύνω τα προβλήματα των άλλων και να πηγαίνουν οι άλλοι μπροστά από εμένα, όταν εμένα με αφήνουν όλοι πίσω και δεν μου δίνουν το χέρι τους όταν εγώ τους βοήθησα να με προσπεράσουν;;; Και μη γυρίσει κανείς να ξαναπει ότι ο άνθρωπος μόνος του τα καταφέρνει όλα, γιατί ΠΑΩ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ότι όσοι το λένε αυτό δεν έχουν νιώσει τι θα πει ΑΛΗΘΙΝΗ μοναξιά. Αληθινή μοναξιά ξέρετε τί θα πει;;; Να μη σε γνωρίζει κανένας πραγματικά, να μην μπορείς να μιλήσεις σε κανέναν, ΚΑΝΕΝΑΝ, Κ-Α-Ν-Ε-Ν-Α-Ν για τους αληθινούς σου αγώνες, να έχεις δίπλα σου άτομα και ενώ βλέπουν ότι ψάχνεις τρόπο να χτίσεις τη ζωή σου από το 0, ότι υποφέρεις, εκείνοι να σε αντιμετωπίζουν σαν να έχεις πονοκέφαλο. Και όταν την επόμενη σε δουν ακόμα έτσι, να σε ρωτάνε τι έχεις σα να μη θυμούνται τίποτα. Και ξανά το ίδιο. Μοναξιά σημαίνει να μην είναι κανείς πραγματικά δίπλα σου, να σε αγγίζει μέσα σου, να σε γνωρίζει, να καταλαβαινει τις νίκες σου και τις υπερβάσεις σου και να νιώθει περηφανος. Μοναξιά σημαίνει να προσπαθείς να πιαστείς από το τίποτα, να ανεβαίνεις ψυχολογικά από τη φαντασία σου και από την ελπίδα σου ενώ βρίσκεσαι δίπλα από τη μιζέρια και τον αρνητισμό των άλλων που απροκάληπτα ξέρουν ότι βρίσκονται σε καλύτερη θέση από σένα. Και απροκάληπτα ενώ ξέρουν ότι παλεύεις να σωθείς, σου μιλάνε σαν να είναι μια συνηθισμένη μέρα για σένα, καλά ΔΕ ΒΛΕΠΟΥΝ;;; ΔΕΝ ΝΟΙΑΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΙΠΟΤΑ;;; Πώς είναι έτσι αυτός ο κόσμος, δεν τον αντέχω άλλο. Γιατί οι άνθρωποι που νιώθω ότι μου ταιριάζουν να είναι λίγοι και να τους συναντάω μέσα από κείμενά τους, μέσα από δικές τους ιστορίες ζωής, μέσα από μια οθόνη και όχι στην πραγματικότητα, στην καθημερινότητά μου;;; Αφού είμαστε όλοι περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους, ΠΩΣ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ;;; Πού είναι οι υπόλοιποι που νιώθουν μόνοι;;; Εκείνοι τί κανουν στη ζωη τους;; Τί κάνουν απέναντι στους άλλους, πώς φέρονται;;; Γιατί εγώ πρώτα προσπαθώ να δω αν έχει κάποιος την ανάγκη μου. Ψάχνω.... Αλλά δεν αντέχω πια να έχω στερέψει τόσο μέσα μου και να κυκλοφορώ νιώθοντας πως είμαι ένα φάντασμα που περιφέρεται προσπαθώντας και μη βρίσκοντας. ΝΑΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΦΑΝΕΙΕΣ, δεν μου αρέσει το εισαι κοντα σε καποιον συγκυριακα για να εισαι, δεν μου αρεσει να νιωθω πως καποιος μου κανει χαρη, δεν μου αρεσει να ΜΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΒΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ, το σιχαινομαι. Και με οτιδήποτε άλλο δεν μπορώ να νιώσω ικανοποίηση. Αφου πολλοί μέσα μας έχουμε αυτήν την ανάγκη, γιατί αφήνετε τον κόσμο και το πώς έχει γίνει η κοινωνία να σας επηρεάζει;; Γιατί χάνεται την αυθεντικότητά σας;; Τί φοβάστε;; Μη δε γίνετε αποδεκτοί, από ποιούς όμως;; Σας ενδιαφέρουν πραγματικά αυτοί που θέλετε για αυτούς να δείχνετε τέλειοι;; Γιατί δεν είστε ο εαυτός σας;; Γιατί δεν δείχνετε την ανθρώπινη πλευρά σας;; Αφού αυτό έχετε ανάγκη και σεις να λάβετε. Γιατί δεν πετάτε όλα τα περιτυλίγματα και να ρισκάρετε να είστε αυτό που νιώθετε βαθειά μέσα σας πως είστε;; Και ξέρω γιατί... Γιατί φοβάστε μην βρεθείτε στη δική μου θεσή...! χαχαχαχα :DΚι όμως... Αν συναντήσετε κι άλλον τέτοιον άνθρωπο, ξέρετε τι βαθειά ικανοποίηση θα νιώσετε;; Ξέρετε τι ικανοποίηση είναι να μην προδίδεις τον πραγματικό σου εαυτό;; Αλλά όλοι μας χρειαζόμαστε τους άλλους, ΟΛΟΙ! Αλλά τον αληθινό τους εαυτό, όχι τη μασκούλα τους που την προσαρμόζουνε ανάλογα με το συμφέρον και την αποδοχή που θέλουν να εισπράξουν. Πείτε, είμαι αυτός και θέλω αυτό, δεν μου αρέσει αυτό, και αφήστε όσους είναι να φυγουν από κοντα σας. Αυτοί που θα φυγουν ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΕΣΑΣ. Αυτοί που θα μεινουν όμως... Αν είστε τυχεροι και εχετε συναντησει μεχρι τώρα ατομα που σας αξιζουν... Αυτοί λοιπόν θα είναι δίπλα σας, για ΕΣΑΣ, γιατί ξερουν ΕΣΑΣ πραγματικά και σας αγαπούν για αυτό που είστε... Τετοιους ανθρωπους εχω αναγκη και γω να γνωρισω. Αυτοι μου λειπουν, ανθρωποι αληθινοι, υποστηρικτικοι, αυθεντικοι, οχι τελειοι... Αλλα ειλικρινείς και ευγενικοι, που δεν φοβούνται να πουν την αληθεια τους, αλλα προσεχουν τον τροπο ωστε να μην πληγωνουν.... Αυτη ειναι η δικη μου δυστυχία, αυτη ακριβως. Οι μασκες, η επιφανεια και κατεπεκταση η μοναξια.... Αλλά ειναι τετοιο το υλικο μου που δεν μπορω να αλλαξω. Οσο και να περναω ασχημα δεν μπορω να υποκριθω, να γινω αυτο που δεν θελω. Οποτε υπομενω και υπομενω και περιμενω και προσπαθω οσο μπορω να λυσω τα προβληματα μου κι ας ερχονται στιγμες σαν κι αυτη που απελπιζομαι νιωθοντας μονη στην προσπαθεια μου, αλλα ξερω.... Ξερω πως με μενα, με το βαθυ μεσα μου ειμαι καλα... Ειμαι αληθεια καλα... Η ζωη όμως ειναι η αναγκη για συντροφικοτητα. Και κάποιες στιγμές φοβάσαι.