ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

θλίψη...θλίψη...θλίψη...που είμαι 33 ετών και με ζει ο άνδρας μου παρόλα τα γ....να πτυχία μου, που θέλω να κάνω κάτι για μένα και δεν έχω κάποιον να αφήσω το μωρό έστω για μια ώρα, που είμαι όλη μέρα σε ένα σπίτι και το βράδυ έρχεται ο "πασάς" και μου τη λέει για τα πάντα, που όλες μου οι φίλες δουλεύουν και εγώ νιώθω άχρηστη, που δεν ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου (κάποτε ήξερα, είχα όνειρα...θερινής νυκτός τελικά...), που δεν έχω χρήματα να πάω σε ψυχολόγο να με βοηθήσει να διαχειριστώ τη θλίψη και τους παραλογισμούς του "πασά". Γενικά μια απέραντη θλίψη και πλήρης απογοήτευση!!!!!Η μόνη ηλιαχτίδα στο σκοτεινό κόσμο μου είναι το παιδάκι μου που με αγκαλιάζει με πραγματική αγάπη και ανιδιοτέλεια και μου δείχνει οτι τουλάχιστον έκανα και κάτι καλό σε αυτή τη ζωή, το δημιούργησα. Αυτό το αναγνωρίζει και η Αυτού Τελειότης...πάλι καλά. Με άλλες προοπτικές ξεκινάς και τελικά αλλιώς καταλήγεις...Ίσως είναι το τίμημα των επιλογών που πληρώνει ο καθένας μας.