ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα μάτια, λέει, δείχνουνε εκεί που πονάςμε κύκλους κρεμασμένους στις γωνιές του κορμιού μαςμα εσύ ένα κορίτσι μιας μικρής γειτονιάςτο έμαθες και άρχισες να γδύνεις το νου μαςΣτο χέρι σου υπάρχει κι η γραμμή της ζωήςπου πάει όσο πάει και κανείς δεν το ξέρειφοβάσαι να το δείξεις και φοβάσαι να βρειςτην άκρη μιας γραμμής που απ’ την αρχή θα σε φέρειΓια πες μου πως μπορείς εσύ να μην αγαπάςτους φίλους, τις παρέες σου ακόμα και μένανα ξεδιπλώνεις χάρτες τις στιγμές που πετάςπυξίδα, πυξίδα, πυξίδα για μέναΓιατί οι εποχές που πέρασαν δε σ’ έχουν αφήσειγιατί ποτάμι να είναι πίκρα σου που θα ξεχειλίσειΓια πες μου πως μπορείς εσύ να μην αγαπάςτους φίλους, τις παρέες σου ακόμα και μέναΚοιτάζεις τι είναι αλλιώτικο για να το δεχτείςκαι ας ξέρεις πως για σένα αυτό δεν έχει ουσίακαλό να ξεχωρίζεις, πιο καλό να μπορείςνα διώχνεις από μέσα σου την υπεραξίαΗ πόλη που μας γέννησε μας διώχνει μακριάκαι τις φωλιές που κτίσαμε με τρόπο γκρεμίζειμα εμείς που δεν ζητήσαμε ποτέ τα πολλάτο πάθος μας φυλάξαμε και αυτό μας φωτίζειΓιατί οι εποχές που πέρασαν δε σ’ έχουν αφήσειγιατί ποτάμι να είναι πίκρα σου που θα ξεχειλίσειΓια πες μου πώς μπορείς εσύ να μην αγαπάςτους φίλους, τις παρέες σου ακόμα και μέναΓια μάθε επιτέλους μόνη να περπατάς...Για μάθε να αγαπάς, να αγαπάς τον καθέναΓια μάθε να αγαπάς, να αγαπάς τον καθέναΓια μάθε να αγαπάς, να αγαπάς, να αγαπάς, να αγαπάς...