19.4.2014 | 12:53
_
Νιωθω οτι με νικανε οσα εζησες χωρις εμενα, πριν απο μενα αλλα κυριως μετα απο μενα, αυτο το αγνωστο το φοβαμαι, φοβαμαι πως ειναι πιο δυνατο απο μενα. Με νικαει η σιωπη σου, που δε μπορω να ερμηνευσω, αυτα που φυλας μεσα σου και δε μοιραζεσαι. Και δε μπορω να χασω καποιον που δεν ειχα ποτε. Δε βοηθας καθολου και νιωθω οτι παλευω παλι μονη μου. Εχω βαρεθει να σε χανω με ολους τους τροπους που υπαρχουν. Και δεν παλευω για τη νικη. Παλευω γιατι το αξιζεις, γιατι σε ηθελα μες στη ζωη μου με οποιοδηποτε τροπο, γιατι σε αφησα να χαθεις και το χω πικρομετανιωσει. Αλλα δεν ηξερα τι αλλο να κανω, εκανα ο,τι μπορουσα και ταιριαζε στην ιδιοσυγκρασια μου, οτιδηποτε αλλο δε θα ημουν εγω. Το παλεψα με τον χαζο δικο μου τροπο, αλλα ηταν ολοδικος μου, και τα κανα μανταρα. Δεν τα καταφερα να σε κρατησω μες στη ζωη μου.