ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Επεστρεφα Μ. Σαββατο απο μια πολυ ομορφη βραδυα με τις φιλες μου. ειχαμε περασει υπεροχα και ημασταν ολες φοβερα χαρουμενες. και εκει οπως σταματησε το ταξι μας σε ενα φαναρι ειδα εναν ανθρωπο σε ενα πεζοδρομιο να κοιμαται κατω με μια κουβερτα. ευτυχως δεν ειχε πολυ κρυο. και μετα σκεφτηκα τετοιες αγιες μερες και πολλες αλλες μερες κατα τη διαρκεια του χρονου υπαρχουν παντου ανθρωποι που δεν νιωθουν αυτη τη ζεστασια της σιγουριας π εχουμε οι υπολοιποι ως προς το οτι εχουμε ενα ζεστο σπιτι να μας περιμενει με ενα κρεβατι και φαγητο. ουτε αυτη την ανυπερβλητη χαρα που νιωθεις οταν μερικες φορες εκτιμας στο φουλ ολα αυτα που εχεις και δεν γκρινιαζεις για χαζομαριτσες. για αυτο εαν δεν μπορουμε να κανουμε κατι για να τους βοηθησουμε εναν προς εναν, μπορουμε τουλαχιστον να εκτιμουμε αυτα που ηδη εχουμε. να φροντιζουμε να κανουμε τη ζωη μας καλυτερη, ομορφη και να τη γεμιζουμε με αγαπη απο τα ατομα που αγαπαμε και μας αγαπανε. ακομα και να χαριζουμε στιγμες χαρας σ αυτους τους αγνωστους με μια ευγενικη χειρονομια,ενα χαμογελο η μια τυροπιτα. ξερω φαινεται ουτοπικο, κι ομως εμενα μου φτιαχνει τη διαθεση να βοηθησω καποιον και να δω το χαμογελο να ζωγραφιζεται στο προσωπο του. οσο κουρασμενη και να ειμαι οτι προβληματα και να εχω το κανω. θελω να πιστευω και πολλοι αλλοι. αυταααα