23.4.2014 | 22:33
Η πιο αληθινή μου εξομολόγηση
Σήμερα το απόγευμα, πήγα με μια φίλη μου βόλτα στα μαγαζιά. Χαζεύαμε τις βιτρίνες και μπήκαμε μέσα σε μερικά καταστήματα. Είδα τόσο όμορφα και θηλυκά ρούχα…μαύρα δαντελωτά φορέματα, καυτά σορτσάκια, αέρινες φούστες και άλλα πολλά…γύρισα σπίτι και βυθίστηκα στη θλίψη μου γιατί εγώ πάλι φέτος δεν θα χαρώ αυτά τα ρούχα, γιατί το σώμα μου δεν μου το επιτρέπει, γιατί βρίσκω παρηγοριά στο φαγητό και έτσι γεμίζω κάπως τα κενά μου και επειδή τρώω περισσότερο από όσο πρέπει, δεν απολαμβάνω τη νιότη μου, γιατί δεν βρίσκω την αυτοπεποίθηση να γνωρίσω κόσμο και νιώθω σαν ελαττωματικό εμπόρευμα και επειδή αισθάνομαι έτσι, πιστεύω πως δεν μπορεί να με ερωτευτεί κάποιο αγόρι και πως δεν θα καταφέρω να ζήσω έναν έρωτα, έναν έρωτα που περιμένω με λαχτάρα μικρού παιδιού…Καταραμένο βάρος, μακάρι να μπορούσα να σε νικήσω! Ο ίδιος μου ο εαυτός μου καταστρέφει τα καλύτερα μου χρόνια!