ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κι όμως, πίστευα πως σε καταλάβαινα. Πως μοιάζουμε. Γιατί μοιάζουμε, αγάπη μου... Αλλά κι εσύ αδυνατούσες να με καταλάβεις. Ίσως ήταν αδύνατον, στη θέση τη δική σου και στη θέση τη δική μου. Ήμασταν κοντά, κάποτε.Πώς είναι δυνατόν να πίστεψες ότι θα μπορούσα να σε προσεγγίσω χρησιμοποιώντας άλλους ανθρώπους; να χρησιμοποιήσω τη συμπάθεια ενός αγαπημένου σου προσώπου; Τόσο λίγο, λοιπόν, με ήξερες; Τότε γιατί δε σταμάτησα να του μιλάω όταν συνειδητοποίησα τις σκέψεις σου και ότι δυσχέραινε τη δική μας "σχέση"; Ο λόγος ότι μπορεί να είχαμε δεθεί συναισθηματικά είναι πολύ απλοϊκός για σένα; Κι όμως, αφού έδειχνες ξεκάθαρα πως δεν είχες την όρεξή μου, γιατί εκνευριζόσουν στην ψυχρότητα που σου ανταπέδιδα; Γιατί θύμωνες όταν σε αγνοούσα; Γιατί ζήλευες; Γιατί ήθελες να κάνεις εμένα να ζηλεύω; Και όλα κάτω από την επιφάνεια, ποτέ φανερά... Αν θα μπορούσαμε, έστω μια φορά, να μιλήσουμε ειλικρινά... Να αφήσεις τις υπεκφυγές και να μιλήσεις...Δε θες να με βλέπεις, τώρα.Και μου λείπεις. Δε φαντάζεσαι... πόσο μου λείπεις. Γιατί σε αγάπησα πολύ. Και ακόμη σε αγαπάω... Και ακόμη δεν έχω μάθει, δεν καταλαβαίνω τι σου έκανα, που ήταν τόσο κακό και φερόσουν έτσι...Καλημέρα, fellow humans :) Όποιος θα θελε να μου δώσει τη γνώμη του, ελεύθερα. Και όχι, σε περίπτωση που παρεξηγηθώ, δεν είχαμε τίποτα ερωτικό μεταξύ μας με το πρόσωπο στο οποίο πάει η εξομολόγηση.